Zwycięstwo nad Cyprem w eliminacjach mistrzostw świata 1978 miało być formalnością. Rywal był tej klasy, że słynny komentator TVP Jan Ciszewski zastanawiał się przed meczem, czy biało-czerwoni poprawią rekord strzelecki ze spotkania z Norwegią we wrześniu 1963 roku, gdy w Szczecinie wygrali 9:0. To właśnie w spotkaniu ze Skandynawami debiutował Włodzimierz Lubański. Do kolegów z reprezentacji mógł wtedy mówić na „pan”. W chwili debiutu miał 16 lat i 188 dni. Później nieśmiały chłopak z Gliwic stał się gwiazdą. Nie tylko Górnika Zabrze i reprezentacji Polski. On był kimś na miarę współczesnych celebrytów. Idolem pokolenia. Gwiazdą siermiężnego PRL-u lat sześćdziesiątych Władysława Gomułki i spektakularnego otwarcia na Zachód na początku lat siedemdziesiątych, gdy do władzy doszedł Edward Gierek. 

Cała kariera Lubańskiego rozsypała się w czerwcu 1973 roku, gdy w meczu z Anglią doznał koszmarnej kontuzji kolana. Zamiast wizyt na wielkich stadionach – wizyty w lekarskich gabinetach, zamiast ćwiczeń na boisku – ćwiczenia z rehabilitantami. Do tego doszły nieudane operacje. Uciekły mu mistrzostwa świata w 1974 roku, gdzie zamiast niego na środku ataku szalał jego kolega z Górnika – Andrzej Szarmach. Później wyjechał do małego belgijskiego klubu Lokeren, choć w szczytowym okresie kariery chciał go Real Madryt. Drugie reprezentacyjne życie dostał od Jacka Gmocha i mecz z Cyprem miał być jego wielkim powrotem. Nie był, bo sam Lubański wspomina, że przegrał z obezwładniającą tremą. On, któremu wcześniej niestraszne były czołowe drużyny i najwybitniejsi piłkarze świata, drżał przed meczem ze słabeuszem. Pewnie zdawał sobie sprawę, że najlepsze lata zabrała mu kontuzja.

Dla młodych graczy, dopiero wchodzących do reprezentacji, takich jak Zbigniew Boniek czy Stanisław Terlecki, Lubański był jednak idolem. Oni zapewne nie marzyli, że zagrają kiedyś w jednej drużynie z człowiekiem, którego wyczyny podziwiali, siedząc przed telewizorem. Ale marzenia mają to do siebie, że czasami się spełniają.

► ZOBACZ STRONĘ MECZU