ZNÓW TA ANGLIA

Być może to przeznaczenie, a być może zwykły przypadek, ale fakty są takie, że wyłączając Euro 1996 (w którym Anglicy mieli zapewniony udział, ze względu na rolę gospodarza) z tym rywalem mierzyliśmy się nieprzerwanie w każdych eliminacjach mistrzostw świata i mistrzostw Europy poczynając od włoskiego mundialu 1990. Nie trzeba dodawać, że za każdym razem dla polskich kibiców, nie były to najprzyjemniejsze doświadczenia. Dość powiedzieć, że na pokonanie Synów Albionu czekaliśmy od pamiętnego starcia na Stadionie Śląskim w 1973 roku (2:0). Tej niefortunnej serii nie udało się przerwać również teraz, choć w obu starciach nie zabrakło emocji. Po przegranej na Wembley w Londynie 1:3, na stadionie Wojska Polskiego padł bezbramkowy remis, który pozwolił nam wierzyć w awans do ostatniej kolejki.

PLANOWE WYGRANE

Już przed wylotem na Wyspy Brytyjskie na spotkanie 3. serii gier w grupie 5., biało-czerwoni mieli na swoim koncie komplet 6 punktów. Eliminacje zaczęli od efektownej wygranej w Burgas z Bułgarią 3:0, żeby ten sam wynik powtórzyć miesiąc później w Warszawie z Luksemburgiem. Wyjazd do Londynu nieco ostudził rozpalone nadzieje, ale trzeba przyznać, że w meczach, w których nasi piłkarze byli faworytami, ze swojego zadania wywiązali się bez zarzutów. W meczu „na wodzie” przy Łazienkowskiej w Warszawie ponownie okazali się lepsi od Bułgarów (2:0). Niespodziewanie sporo problemów przyniósł im z kolei wyjazd do Luksemburga, gdzie mimo trzybramkowego prowadzenia, w końcówce dali sobie strzelić dwa gole.

O MARZENIA W SOLNIE

Nie przegrać po drugiej stronie Bałtyku. Dla reprezentacji Polski wyjazdowy mecz ze Szwedami nabrał rangi finału eliminacji. Wcześniej na Stadionie Śląskim w Chorzowie ulegli ekipie Trzech Koron po golu Fredrika Ljungberga, ale rozstrzygnięcia w pozostałych spotkaniach sprawiały, że choćby punkt pozwoliłby naszym piłkarzom na wyprzedzenie Anglików i zajęcie drugiego miejsca – premiowanego grą w barażach. Nadzieje były tym większe, że Skandynawowie grali wyłącznie o prestiż, bo bilety do Belgii i Holandii zapewnili sobie znacznie wcześniej. Niestety, jeśli ktoś liczył na „taryfę ulgową” musiał być mocno rozczarowany. Dwa błędy indywidualne po przerwie sprawiły, że komplet punktów zainkasowali gospodarze.

MISTRZ ŚWIATA MISTRZEM EUROPY

Turniej finałowy został rozegrany sprawiedliwie na 4 stadionach w Belgii i 4 w Holandii. Z występu drużyny narodowej bardziej mogli być jednak zadowoleni Pomarańczowi. Czerwone Diabły ze zmaganiami pożegnały się już po fazie grupowej. Zwycięska seria Oranje zakończyła się dopiero w półfinale, po porażce w rzutach karnych z Włochami.

W wielkim finale Squadra Azzurra była o włos od wywalczenia drugiego w dziejach tytułu. Jeszcze w 90. minucie prowadziła z Francją, ale w doliczonym czasie do dogrywki doprowadził rezerwowy Sylvain Wiltord. W niej w drugim finale Euro z rzędu, mieliśmy do czynienia z „nagłą śmiercią” jak nazywano zasadę „złotego gola”. Do siatki trafił David Trezeguet doprowadzając do euforii, na stadionie De Kuip w Rotterdamie, fanów Trójkolorowych. Tym samym prowadzona przez Rogera Lemerre’a reprezentacja Francji została pierwszą drużyną, która jako aktualny mistrz globu sięgnęła po triumf na Euro.