W Pescarze Polacy mieszkali w hotelu „Carlton”. Kameralny Stadio Adriatico położony jest nieopodal, zresztą wszędzie tu blisko, ale na mecz wieziono nas pod eskortą policji. Wszyscy się z trasy usuwali i serdecznie pozdrawiali. Wcześniej więc niż przypuszczaliśmy zjawiliśmy się na stadionie. Tam już komplet widzów. Oklaskują wszystkich Polaków, którzy przyszli sprawdzić stan murawy, ale szczególną sympatią darzą Żmudę i Bońka. Fotoreporterzy szaleją, publiczność wiwatuje, chłopcy i dziewczęta zbierają autografy. Ani Żmuda, dla którego jest to już siódmy mecz z Włochami (co szczególnie mocno podkreśliła „La Gazzetta dello Sport”), ani cieszący się tu wyjątkową popularnością Boniek nie skąpią podpisów i koleżeńskich uścisków.

Bearzot (trener Włochów – przyp. red.) obchodził 57. urodziny, otrzymał więc porcje kwiatów; dla Piechniczka zabrakło nawet róży z kolcami. Może dlatego nikt go później nie ukłuł, że ma jeszcze do dyspozycji dwie roszady. A przydałyby się, bo Boniek był dla naszej reprezentacji… „stranieri”, bo Pałasz w końcówce też nie gwarantował siły przebojowej, a Furtok siedział na ławce i zapewne myślał: „Ile trzeba odpokutować, żeby znów otrzymać szansę?”.

Zdarzenie, które zadecydowało o losach meczu, wymaga dodatkowej interpretacji. Sędzia Valentine prowadzi mecz w sposób dość rygorystyczny, ale jest on – jakby nie było – wychowankiem futbolu brytyjskiego, gdzie piłkarz nie ma prawa nie mieć mocnych kości. Tymczasem oprócz kilku stałych operetkowych numerów Włochów w tym meczu nie działo się zupełnie nic takiego, co mogłoby budzić obawy o atmosferę spotkania. Ponadto zaś inteligentny sędzia ma bardzo wiele sposobów na ukrócenie nadmiernej ostrości w grze, czyli gorących głów piłkarzy, bez sięgania po najsurowszy wymiar kary. Zwłaszcza gdy chodzi o mecz towarzyski, a cele szkoleniowe są przynajmniej równie ważne jak końcowy wynik.