Wydaje się, że kontuzja Puskása, który po przerwie nie wybiegł już na boisko, wyszła Węgrom na korzyść: gracz ten jest obecnie tylko cieniem dawnego Puskása, psuje wiele piłek i, co gorsze, denerwuje się na boisku i wylewa złość na kolegach. Szusza, którego przed przerwą wymieniono z powodu słabej gry, po ubytku Puskása wrócił na boisko i w pełni zrehabilitował się za nieudany start.

W 65. minucie padła niecodzienna bramka, która dała prowadzenie gospodarzom. Dokładne dośrodkowanie Fenyvesiego szybowało w kierunku Kocsisa, ten zamarkował chęć zrobienia nożyc, by w ostatnim momencie w misterny sposób – piętą – ulokować piłkę w górnym rogu polskiej bramki. Nasi obrońcy i pomocnicy byli tak dalece zaskoczeni wyczynem prawego łącznika Węgier, że nikt mu nie przeszkodził w tym niecodziennym popisie.

Pierwsze generalne zdanie, które nasuwa się po zakończonym meczu: przegrali go przede wszystkim napastnicy. Okazuje się, że nie tworzyli oni linii bojowej, nie umieli skutecznie i zespołowo atakować, i jeśli jakieś próbki w tym kierunku były u nich widoczne w pierwszej połowie meczu, to po przerwie jedynie Uznański i Jezierski dążyli swymi zagraniami do atakowania bramki węgierskiej. Natomiast Kempny, Brychczy grali zbyt indywidualnie, a Ciupa i zastępujący go potem Pohl byli najsłabsi w zespole. Zawodnicy ci nie umieli utrzymać piłki, oderwać się od pomocników i obrońców węgierskich, a często niepotrzebnie cofając się na własną połowę boiska przeszkadzali naszym defensorom. Wytwarzali oni po przerwie duży chaos, co z kolei utrudniało rozbijanie ataków Węgrów.

Na meczu obecni byli piłkarze NRD, którzy grać będą w najbliższą niedzielę w Chorzowie z Polską z okazji otwarcia Stadionu Śląskiego. Ich obecność na tym meczu świadczy o należytym przygotowaniu przez kierownictwo zespołu NRD swych zawodników do tego ważnego dla nich spotkania.