Na rewanż pojechało w sumie trzynastu piłkarzy Górnika (w tym Kowalski i Musiałek, obaj z nogami w gipsie) i… aż szesnastu działaczy. Gospodarze potraktowali to jako pewną formę demonstracji w stylu: „o, zobaczcie, jak chamsko graliście w pierwszym spotkaniu”. Tymczasem procedura zorganizowania wyjazdu do Wielkiej Brytanii była w PRL-u na tyle skomplikowana, że poturbowani zawodnicy już od dawna byli wpisani na listę do wyjazdu i niczego nie dało się zmienić na tydzień przed meczem. Zabrzanie nie mieli w Londynie do dyspozycji lekarzy czy masażystów. Oczywiście poziom profesjonalizacji sportu także i w Anglii nie był wówczas zbliżony do współczesnego, niemniej – Górnik na tle „Kogutów” pod kątem organizacyjnym był drużyną z piłkarskiego trzeciego świata.

Przyczyną fiaska górniczej taktyki była w pierwszym rzędzie fatalna postawa obydwóch pomocników, wskutek czego na boisku wytworzyła się ogromna luka opanowana całkowicie przez Anglików. Zanim zabrzanie zorientowali się w niebezpieczeństwie i wycofali z napadu Florenskiego, by w ten sposób skonsolidować własną obronę, była ona już niemal całkowicie rozbita. Żywiołowe rajdy obu świetnych skrzydłowych Kogutów – Jonesa i Dysona, siały prawdziwy zamęt pod bramką Kostki. Każda ich akcja nosiła w sobie zarodek gola, zwłaszcza że obaj znakomici napastnicy mieli tym razem dobre wsparcie w Smithcie oraz Blanchflowerze.

Można śmiało powiedzieć, że dzień 20 września 1961 roku był chyba najczarniejszym dniem w historii Górnika, a zarazem i polskiego piłkarstwa w bieżącym sezonie. Na usprawiedliwienie tej klęski górnicy mają dwa istotne powody: pierwszy to poważne osłabienie drużyny, powodowane kontuzjami Kowalskiego i Musiałka, które rozbiły linię pomocy, a częściowo i ataku, oraz świetną grę piłkarzy angielskich w środowym meczu. Koguty szturmowały od pierwszej aż do ostatniej minuty bezustannie naszą bramkę, rozbijając całkowicie linię obrony, mimo ofiarnej i okresami dobrej gry Oślizły czy bramkarza Kostki.

Media mówiły po tym pojedynku, że zawiedli przede wszystkim Ginter Gawlik i Marian Olejnik, ale o klęsce zadecydowały raczej gierki psychologiczne. Zabrzanie nie znali pewnych sztuczek, które uparcie stosowali Anglicy. Rzucanie błotem w oczy czy brutalne ataki na bramkarza, który trzymał piłkę w rękach, były dla zawodników angielskich chlebem powszednim, a na arbitrze nie robiły większego wrażenia. Śląscy piłkarze wyciągnęli jednak wnioski z tej srogiej lekcji i w kolejnych sezonach radzili sobie coraz lepiej.