Niektórzy zadawali sobie pytanie, kiedy padną następne gole dla gospodarzy, tymczasem bramkę zdobyli Polacy. Rzadko pojawiający się w przodzie Dariusz Kubicki zakręcił obrońcami, płasko dośrodkował i Robert Warzycha uderzył piłkę w pełnym biegu z 16 metrów. Bogdan Stelea nie miał nic do powiedzenia. Jedna taka akcja to jednak stanowczo za mało. (...) Spotkanie trzeba potraktować jako bardzo ważną próbę przed spotkaniem z Anglią. Wnioski nie mogą być niestety optymistyczne. Powtórka takiej gry na Wembley nie skończy się niczym dobrym.

Gdy przedstawiciele Galatasaray Stambuł rozmawiali po meczu z Romanem Koseckim, udałem się w pobliże bramy wyjściowej. Tłum kibiców skandował – „Lăcătuş, Lăcătuş”. Wreszcie pojawił się ich idol, który wcześniej udzielał wywiadu dla telewizji. Były piłkarz Steauy, a dziś Fiorentiny podszedł do płotu, podniósł do góry ręce. Tłum zaczął krzyczeć: „Marius, Marius”. Marius wyjął z kieszeni kilkaset lei i rozdawał niebieskie – 100 lei – banknoty. Kilku fanów całowało go w rękę. Nie bronił się przed tym. Potem wsiadł w samochód, którym przyjechał wraz z żoną z Włoch, i odjechał ze stadionu. Tłum jego fanów był już wtedy w pełnym amoku. Kilku za podarowane leje mogło obdzielić kolegów przynajmniej piwem. Tak rodzi się nowa kasta rumuńskich prominentów. Grudniowa rewolucja otworzyła granicę przede wszystkim dla piłkarzy. Ci skrzętnie z tego skorzystali. Grają dziś za ciężkie pieniądze w renomowanych klubach. Powrót do kraju na taki mecz jak z Polską to również możliwość błyśnięcia nie tylko na boisku. Pani Lăcătuş – siedząca obok mnie na trybunach – ociekała złotem i paliła kenty, które nadal są w Rumunii najlepszym towarem przetargowym. Ale dzieci nadal nie proszą o autografy lub znaczki sportowe, tylko o kilka lei bądź... papierosa. Jednak Bukareszt znów pięknieje, jak za dawnych dobrych lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych.

W sytuacji, gdy trener zdecydował się na grę trzema obrońcami, ogromna część gry defensywnej spada na bocznych pomocników. Robert Warzycha (...) wywiązał się z tego doskonale. I wcale nie dlatego, że strzelił jedynego gola, uznaję go za najlepszego gracza w polskim zespole. Natomiast jego kolega z drugiej strony [Jacek Ziober - przyp. red.] miał opiekować się Ioanem Ovidiu Sabău. Tak się złożyło, że obaj przez cały mecz unikali siebie dość skutecznie, z tym, że Sabău był dla swego zespołu bardziej pożyteczny. Trener Lesław Ćmikiewicz krzyczał z ławki: „Kto kryje ósemkę?!”. Okazało się, że nikt. Tak więc Ziober i Sabău robili na boisku najwięcej „wiatru”, ale też obaj zmarnowali wyśmienite okazje do strzelenia goli.