Niewiele brakowało, aby Polacy w ogóle do Portugalii nie polecieli. Ze względu na ówczesny ustrój polityczny i relacje pomiędzy naszym krajem a Zachodem długo zastanawiano się, czy naszych graczy posłać w bój. Ostateczna decyzja była pozytywna, ale wszyscy zawodnicy musieli zaszczepić się przeciwko ospie. Szczepionki wywołały falę kłopotów, takich jak osłabienie organizmu czy gorączka, ale Polacy ruszyli wreszcie do Portugalii, by tam powalczyć o zwycięstwo w prestiżowym turnieju.

W meczu z Portugalczykami wynik został przesądzony już w pierwszych minutach gry. W groźnym zamieszaniu podbramkowym piłkę otrzymał środkowy napastnik Portugalczyków Serafim. Pojedynek z nim Rewilak wygrał, ale zapłacił za to wysoką cenę. Naderwał sobie torebkę stawową prawej nogi. O dalszym udziale w grze nie było mowy. Nie pomogły masaże. Rewilak pozostał już poza bramką i nasza drużyna musiała grać w dziesiątkę. Od tego momentu Portugalczycy przeszli do generalnego natarcia. Raz po raz stwarzali na naszym przedpolu groźne sytuacje, bramki jednak nie padały. Kto wie, czy padłyby w ogóle, gdyby nie sędzia hiszpański Ortiz.

W 9. minucie gry Kapciński minął się z piłką na pozycji stopera i środkowy napastnik Portugalczyków Serafim otrzymał wielką szansę. Wśród ogłuszającego dopingu widowni ruszył do przodu. Zdawało się, że bramka jest nieunikniona. Serafim strzelił jednak w poprzeczkę. Piłka odbiła się od kantu i wróciła w pole. I oto ku ogólnemu zdziwieniu hiszpański arbiter wskazał na środek boiska. Orzekł, że piłka przekroczyła swoim obwodem linię bramkową. Było to oczywiście niemożliwe, ale orzeczenie Hiszpana pozostało bez apelacji. „Do przekroczenia linii bramkowej brakowało co najmniej 20 centymetrów” – opowiadał w czasie przerwy dr Makowski, który znajdował się w pobliżu miejsca oddania strzału za naszą bramką, opiekując się Rewilakiem. Najwyższe zdumienie wyrażali również z powodu uznania strzelonej bramki działacze z Austrii, z którymi siedzieliśmy w loży.

Nasi najmłodsi piłkarze, którym należą się mimo wysokiej porażki z Portugalią słowa uznania za ich bojowość i duże umiejętności techniczne, wykonali swój plan z nadwyżką. Spodziewamy się, że po nabraniu odpowiedniego szlifu i rutyny juniorzy nasi zastąpią za kilka lat z powodzeniem swych starszych kolegów. Być może, że wówczas będziemy mieli więcej powodu do radości z wyników naszej pierwszej reprezentacji niż w ostatnich latach. Stawiamy śmiało na tych chłopców, którzy tak dobrze spisali się w Portugalii – nie powinniśmy się zawieść!