Najdelikatniej oceniając szanse polskich piłkarzy na sukces w barażowej rywalizacji z Włochami trzeba było przyznać, że podopieczni Lesława Ćmikiewicza nie byli faworytami. O sile młodzieżowego futbolu na Półwyspie Apenińskim najlepiej świadczył fakt, że to właśnie reprezentacja Italii w 2000 roku świętowała mistrzostwo Europy podczas turnieju na Słowacji, a w pięciu poprzednich edycjach Euro do lat 21 triumfowała… czterokrotnie! Potencjał Azzurri potwierdzili również w Warszawie nie pozostawiając złudzeń biało-czerwonym. Osłabiona brakiem pauzującego za kartki Arkadiusza Głowackiego polska defensywa, wyraźnie nie radziła sobie z ofensywnymi poczynaniami gości i nie da się ukryć, że pięć straconych bramek to najniższy wymiar kary wymierzony przez rywali. Na rewanż do Kalabrii Polacy jechali już tylko po naukę i cenne doświadczenie. Marzenia o udziale w turnieju finałowym trzeba było odłożyć na później.

W INNYCH REALIACH

Porównując dokonania obu napastników zdecydowanie korzystniej wypada reprezentant Włoch. Bonazzoli zdobył dwie bramki, które szybko „ustawiły” przebieg spotkania. Rasiak z kolei nie oddał nawet celnego strzału. Trzeba wziąć jednak pod uwagę fakt, z kim mierzyli się obaj snajperzy. Polaka właściwie całkowicie wyłączyła z gry szczelna, włoska defensywa. Obrona biało-czerwonych, osłabiona brakiem m.in. Arkadiusza Głowackiego, przypominała tego dnia szwajcarski ser i należy przyznać, że hojnie rozdawała rywalom prezenty w postaci klarownych sytuacji.