Pierwszy międzypaństwowy mecz w Szczecinie otrzymał uroczystą oprawę. Przy pięknej, słonecznej pogodzie trybuny wypełniło szczelnie ponad 30 tysięcy widzów. Świetnym pomysłem było przywitanie piłkarzy obydwu drużyn przez liczną grupę uroczych dziewcząt, które, w regionalnych strojach polskich i norweskich, wręczyły każdemu z zawodników wiązanki kwiatów. Po odegraniu hymnów kapitanowie obu zespołów Arne Pedersen i Lucjan Brychczy dokonali losowania. Wygrał Polak – boisko ze słońcem.

Środa 4 września 1963 r. przejdzie do historii polskiego piłkarstwa jako pamiętna data. Nasza reprezentacja odniosła najwyższe cyfrowo zwycięstwo na przestrzeni 42 lat, gromiąc jedenastkę Norwegii 9:0 (3:0)! Co złożyło się na tak rzadko notowany w kronikach piłkarskich wynik? Z jednej strony bardzo słaba, okresami nawet beznadziejna gra drużyny gości, z drugiej – szybki, nowoczesny futbol w wydaniu naszego zespołu, poparty dobrą dyspozycją strzałową ataku, w którym prym wiódł świetny taktyk Brychczy, chociaż ani razu nie wpisał się na listę strzelców bramek.

Wyraźne piętno na całej grze wycisnęła użytkowa technika naszych reprezentantów. Prostopadłe i klinowe wystawienia weszły im w nawyk. Typowym przykładem klinowego rozerwania obrony przeciwnika była akcja, z której padła pierwsza bramka. Podobnych podań widzieliśmy bardzo dużo. Wychodziły one zarówno od rozgrywającego Szołtysika, jak i obrońców. Podania te, dostatecznie precyzyjne, dostatecznie pomysłowe i kierowane na najbardziej odpowiednie miejsce, pozwalały przechodzić szybko z obrony do ostrego uderzenia i w niemałym stopniu przyczyniały się do zdezorganizowania drużyny norweskiej.

Końcowy gwizdek i huragan braw kwituje rekordowe, najwyższe zwycięstwo w historii naszych spotkań międzypaństwowych. Zawodnicy obu zespołów po dżentelmeńsku dziękują sobie za grę. Za kilkanaście sekund tysiące widzów przesadza balustradę i zalewa murawę boiska. Zwycięski zespół biało-czerwonych wędruje do szatni na ramionach szczęśliwych entuzjastów piłkarstwa.