Nikt nie miał zamiaru lekceważyć Greków. Ba, menadżer Jerzy Kopa pojechał do Aten dwa tygodnie przed rewanżem i na bieżąco dzień po dniu obserwował przygotowania rywali do rewanżu. Kiedy więc w stolicy Grecji wylądował także samolot z zawodnikami, działaczami i kibicami Lecha, pierwszą osobą, która na powitanie miała najwięcej do powiedzenia, był menadżer. O tym, że w Grecji jest bardzo ciepło, nie musiał mówić, ale ciągle przestrzegał, że na stadionie będzie bardzo gorąco. I nie chodziło tylko o temperaturę powyżej 20 stopni Celsjusza, ale o wrzącą, 50-tysięczną widownię. Takiego czegoś nie było nawet na stadionie w Barcelonie.

Lech nie był wcale daleki od roztrwonienia sporej zaliczki. Jeszcze przed spotkaniem, w garniturach, lechici wyglądali jak ludzie z wielkiego świata, natomiast już na boisku przez pierwszą godzinę walki przypominali raczej ubogich krewnych z okolic Częstochowy – obrona, obrona, gra na czas. Już w 1. minucie żółta kartka za faul na Greku, później bardzo groźnie w 3., 4., 7., 11. i 12. minucie. W 20. kolejne „żółtko” – za grę na czas! Pierwszy strzał poznaniaka po pół godzinie, jeden fantastyczny rajd Skrzypczaka przez pół boiska – a z drugiej strony bardzo często hokejowy zamek.

Pięknie! I to bez żadnej przesady, bo rzeczywiście lechici spisali się na stadionie w Atenach znakomicie. Potrafili obronić trzybramkową zaliczkę sprzed dwóch tygodni, na dodatek akcentując świetną grę celnymi strzałami Pachelskiego i Moskala.

Mecz o dwóch obliczach. Zaczęło się od asekuranctwa, skończyło na pokazie mądrego i skutecznego futbolu. Wielka partia Skrzypczaka – tym spotkaniem piłkarz Lecha zasłużył na miejsce w reprezentacji Polski. Niewiele mu ustępował Sidorczuk, z jak najlepszej strony pokazali się obrońcy, zadziwiająco spokojnie radzili sobie Gębura i Moskal, miał swój wielki kwadrans Pachelski. Słabo wypadł bodaj tylko jeden z piłkarzy, lecz po awansie należy mu się rozgrzeszenie. Jaki był bilans spotkania? Panathinaikos zarobił ponad pół miliona dolarów, dziesięć procent mogli dostać piłkarze, lecz tylko w przypadku awansu. Przeszło zatem koło nosa. Lech zarobił per saldo milionów kilkadziesiąt (ale złotówek), piłkarze dostaną do podziału nie więcej niż trzysta. Zdarzyła się im jednak i superpremia od rozkochanego kibica. Dał on piłkarzom w nagrodę za walkę dwa tysiące dolarów. Tym kibicem był – kto zgadnie? – Mirosław Okoński. Należą mu się ogromne podziękowania i to nawet nie za pieniądze wyjęte z własnej kieszeni, lecz za to, iż nigdy nie zapomniał o kolegach ze swojego klubu, o piłkarzach, którzy grają w jego starych barwach. Mundek – jesteś naprawdę gość z klasą!