Z wielkim aplauzem widownia powitała ceremonię wręczania obu drużynom kwiatów przez maleńką krakowiankę w stroju narodowym. Była to Dorotka Pitio, córka działacza polonijnego pochodzącego z Krakowa, a mieszkającego obecnie w Manchesterze. Pan Eugeniusz Pitio, wielki sympatyk sportu, a zwłaszcza wszystkich naszych drużyn, pełni tutaj właśnie w Manchesterze niejako funkcję prezesa honorowego Komitetu Powitania Górnika Zabrze.

Stroną bezwzględnie przeważającą byli gospodarze, którzy uzyskali prowadzenie w 40. minucie przez Mellora (uprzedził Gomolę). Druga bramka zdobyta w 66. minucie przez Doyle’a była bardzo problematyczna, gdyż nasz bramkarz został po prostu przez dwóch Anglików wepchnięty z piłką do siatki. Być może w „rewanżu” za to sędzia nie uznał bramki strzelonej w dogrywce przez gospodarzy (spalony). Polacy mieli już w 30. minucie idealną okazję do niemal przesądzenia o wyniku, kiedy Banaś trafił w słupek, a Lubański poślizgnął się, dochodząc do odbitej piłki. Anglicy jednak mieli również, i to kilka, odbitek od słupka czy poprzeczki. Byłoby krzywdą wyróżniać kogoś z naszej czy angielskiej drużyny wobec tego ładunku ambicji, jaki włożyli wszyscy w 120 minut gry. O rzeczywistych walorach rozstrzygnie trzeci mecz 31 marca w Kopenhadze.

Błoto, dużo błota. Górnicy przywykli do błotnistych kąpieli w Ciechocinku, ale żeby ich tak z miejsca częstować brązowoszarą mazią? W dodatku błotko Manchesteru nie ma leczniczych właściwości ciechocińskich borowin… Do przerwy 0:1. Po zmianie stron boisko „skróciło się” o połowę. Przez prawie pół godziny piłka nie wychodzi poza środek placu gry, zostaje na „polskiej” stronie. Ktoś dowcipkuje, że drugą część boiska można zaorać, obsiać pszenicą i będzie z tego większy pożytek! Wisielczy humor? Zapewne… Lubański tkwi jak wyrzut sumienia w przodzie. Ma okazję, może iść ostrzej, energiczniej. Ale… właśnie tak grają Anglicy. Po szybkim kontrataku jest już 2:0.