ŁKS i Legia od lat pozostają na „wojennej ścieżce”, ale w tym meczu rywalizacja była wybitnie pacyfistyczna. Sędzia ani razu nie wyciągnął ani żółtej, ani czerwonej kartki. Tylko raz zanotowaliśmy poważniejszy faul, gdy w I połowie Ratajczyk ściął młodego Soszyńskiego.

- Panie sędzio! – domagali się zawodnicy ŁKS.

- Panowie, przecież go op…, to wystarczy! – odparł sędzia Roman Kostrzewski i nakazał kontynuować grę. Taki był to mecz.

Tego meczu właściwie nie powinno być! Trzymając się wyłącznie kryteriów sportowych, Legia powinna otrzymać Superpuchar bez konieczności ponownej walki z Łódzkim Klubem Sportowym. Ale w takiej sytuacji Fundacja Gloria Victis nie zarobiłaby ani grosza, a chodziło o to właśnie, żeby zarobiła. No to zrobiono, trochę na siłę, powtórkę finału Puchar Polski.

Mimo potwornego upału i wakacyjnej atmosfery zespoły zagrały ambitnie, a kilka akcji oglądało się z prawdziwą przyjemnością. Zwłaszcza po przerwie gole zaczęły się sypać jak z rogu obfitości.

Jeszcze nigdy w historii Superpucharu nie było tak wysokiego wyniku, nie padło tyle goli.  

Po zaciętym i wyrównanym boju legioniści, jako jedyni do tej pory w Polsce, wywalczyli tym samym „potrójną koronę” (mistrzostwo, Puchar i Superpuchar). Po raz pierwszy w historii doszło także do sytuacji, że w Superpucharze przeciwko mistrzowi nie wystąpił zdobywca pucharu, lecz jego finalista (po dublet sięgnęli bowiem Wojskowi). Mecz w Płocku był także jedynym występem w barwach klubu z Łazienkowskiej bramkarza Arkadiusza Onyszko, który pojawił się na placu gry w drugiej połowie spotkania, a także debiutem z „eLką” na piersi Marcina Mięciela.