Wszystko odbyło się zgodnie z planem. Wielki faworyt piłkarskiego Pucharu Polski, warszawska Legia, w finałowym meczu w Częstochowie nie dał rywalowi nawet cienia szansy na nawiązanie równej walki. I dlatego też pojedynek ten trudno zaliczyć do wielkich piłkarskich widowisk. (...) Dlaczego tak się stało? Odpowiedź wydaje się prosta. Otóż Legia dysponuje obecnie zdecydowanie najmocniejszym składem w kraju. Suma umiejętności drużyny warszawskiej znacznie przekraczała możliwości rywala w tym względzie. (...) Wydaje się także, że w Lechu mało kto wierzył w nawiązanie równorzędnej walki z Legią, w zwycięstwo.

Po jednej z przegranych bitew Napoleon przywołał generała, aby ten wytłumaczył przyczyny niepowodzeń. Po pierwsze – odpowiedział indagowany dowódca – nie mieliśmy armat, po drugie… Dziękuję, wystarczy – przerwał mu Napoleon. Otóż w sytuacji „przegranego” generała znalazł się – w finale Pucharu Polski – poznański Lech. Po pierwsze nie miał armat, czyli takich strzelców jak Okoński i Kusto w Legii, po drugie brakło mu reżysera gry, a więc Napierały, wreszcie nie mógł jednak wystąpić główny egzekutor w Lechu – Skurczyński. Ale dodajmy z miejsca, iż nie jest to forma tłumaczenia Lecha za zdecydowaną porażkę z Legią, albowiem u jej podłoża leżała przede wszystkim doskonała gra Wojskowych.

Legendę o tym, co wydarzyło się 9 czerwca 1980 roku, wzmacnia fakt, że niemal nie istnieją doniesienia medialne na ten temat. Jakby nic się nie stało. Ponoć tylko w jednym wydaniu „Sztandaru Młodych" ukazała się notatka o zajściach, ale w pozostałych gazetach już nie było o tym ani słowa, bo przecież w PRL nie istniały takie problemy jak stadionowe chuligaństwo.

XXV edycja piłkarskiego Pucharu Polski przeszła do historii. Legia wyrównała rekord zabrzańskiego Górnika, który 6-krotnie zdobywał to cenne trofeum. Legia miała na koncie 5 finałowych zwycięstw, szóste stało się faktem w Częstochowie.