Kim był Kazimierz Deyna - przypominać nie trzeba, ale gra tego zawodnika zawsze staje mi przed oczami, gdy widzę mecze naszych zespołów ligowych, bądź reprezentacji. W środowym meczu na Łazienkowskiej było podobnie. Co z tego, że Jan Karaś grał za dwóch, że wszędzie go było pełno, co z tego, że wspaniale bronił Jacek Kazimierski. Legia nie miała dyrygenta, który to wszystko co czyniła na boisku poskładałby do kupy, posklejał. Deyna to potrafił jak nikt inny przedtem i potem.

Remis 0:0 uzyskany przez wicemistrzów Polski nie może nikogo zadowolić, ale też trudno jednoznacznie powiedzieć, że Legia zupełnie rozczarowała. Zawodnicy grali ambitnie, dosyć szybko, bodaj lepiej niż przeciwnicy wytrzymali trudy meczu pod względem kondycyjnym. Nie potrafili wszak znaleźć żadnych argumentów, wymanewrować świetnie zorganizowaną obronę Dniepru. A kiedy już legionistom udało się przedostać w pobliże bramki Krakowskiego, wykazywali niedostateczną koncentrację − o czym wspominał trener Legii − i za mało zdecydowania, by zdobyć się na skuteczny strzał.

Przy Łazienkowskiej wszyscy oczekiwali sukcesu, a tu, podobnie jak w poprzedniej edycji pucharów, trzeba liczyć na skuteczne kontrataki w Krzywym Rogu, w meczu rewanżowym. Kameleonowa forma przylgnęła już do warszawskiego zespołu. (…) Nie wiem, ile prawdy jest w twierdzeniach Jerzego Engela, że niektórzy zawodnicy nie wytrzymują presji kibiców i w ogóle trybun w Warszawie, w każdym razie Legia dobrego meczu na pewno nie zagrała.

Pierwszym rywalem Legii Warszawa w pucharowym sezonie 1986/87 był Dniepr Dniepropietrowsk. Legioniści nie mogli wjechać do miasta, które było zamknięte dla obcokrajowców, ze względu na fakt, iż w znajdującej się w nim fabryce Ju-Em-Ze produkowano elementy rakiet, więc mecz rozegrano w Krzywym Rogu. Zanim do niego doszło, Legia zanotowała bezbramkowy remis z Dnieprem na własnym boisku. Warszawianie jechali na to spotkanie z nadziejami na awans do kolejnej rundy i po celnym strzale Jarosława Araszkiewicza te marzenia się ziściły. Szczęśliwi byli też fani Legii, którzy postanowili dać upust emocjom, sikając na radziecki radiowóz.