Na wyraźne żądanie marsylczyków przesunięto termin spotkania, rezygnując z tradycyjnej „pucharowej środy” na rzecz czwartku i wyznaczając jego godzinę na 20.45, co wynikało wprost z francuskich potrzeb reklamowych i faktu rozgrywania meczu w tym samym terminie przez inny zespół z tego kraju. Jak wieść niesie, w zamian za wypracowanie tegoż kompromisu Lech otrzymał 100 tys. dolarów, sprzęt sportowy renomowanego niemieckiego producenta wart kolejnych 50 tys. w tej samej walucie, pokrycie kosztów pobytu Kolejorza we Francji w czasie meczu rewanżowego oraz kamery, magnetowid i sporych rozmiarów telewizor, których przy Bułgarskiej dotąd po prostu nie było.

Francuzi zarezerwowali całe piętra w hotelach Polonez i Poznań. Wybrali apartament dla Bernarda Tapie, jednak ostatecznie szef klubu z Marsylii do Poznania nie przyjechał. Zapowiedzieli także, że przywiozą z sobą żywność, dwóch kucharzy i dwie kelnerki. Zapomnieli jednak o najważniejszym – rozpracowaniu rywala. Po prostu zlekceważyli Kolejorza i uznali, że mają pewny awans jeszcze przed dwumeczem. Lech – wprost przeciwnie. Jerzy Kopa (menedżer, faktycznie współprowadzący drużynę z trenerem Strugarkiem – przyp. red.) dwa razy samochodem pokonywał drogę do Francji, by w meczach ligowych obserwować rywala. Przywiózł bardzo dużo materiałów.

Ten mecz nawiązał swym klimatem do słynnych pucharowych bojów Górnika, Legii i Widzewa. Było w nim wszystko – złość i radość, rozpacz i uśmiech losu. Zaczęło się głupio. Lech, który miał u siebie nie stracić bramki, już w ósmej minucie paskudnie się odsłonił, a Fournier nie tylko nie przejął się pułapką ofsajdową, ale zdołał jeszcze kopnąć piłkę obok Sidorczuka. 0:1! Zanosiło się na typowy dla naszych drużyn pucharowy falstart. Przez dwadzieścia minut lechici nie potrafili znaleźć sobie miejsca na boisku i przepchnąć się przez środek pola. Wyglądało to bardzo nieciekawie, na pewno nikt wówczas nawet nie przypuszczał, że Lech zdoła się pozbierać.

Po niemrawym kwadransie Kolejorz przycisnął swojego przeciwnika, który jednak bronił się wyjątkowo szczęśliwie. To szczęście opuściło podopiecznych Beckenbauera w 30. minucie. Z pozoru niegroźne dośrodkowanie Mirosława Trzeciaka wywołało ogromny popłoch w szeregach Olympique. Piłka odbiła się niemal na linii bramkowej od Damiana Łukasika i na tablicy świetlnej było już 1:1. Jeszcze przed przerwą świetną akcję na skrzydle przeprowadził Trzeciak. Pochodzący z Koszalina zawodnik wystawił piłkę Bogusławowi Pachelskiemu, który dał Lechowi prowadzenie. Druga połowa to koncertowa gra mistrza Polski. Bardzo sprytny strzał Dariusza Skrzypczaka z rzutu wolnego sprawił sporo problemów Pascalowi Olmecie. Jeszcze bliżej był Kazimierz Moskal, który zakończył świetną akcję lechitów uderzeniem w słupek. Błysnął także bramkarz Sidorczuk, przerywając głową groźną akcję gości poza polem karnym. Bramka wisiała w powietrzu i ku uciesze kilkudziesięciu tysięcy poznańskich kibiców w końcu padła. Niesamowitym spokojem przed bramką rywali popisał się niespełna 20-letni Andrzej Juskowiak, król strzelców poprzedniego sezonu Ekstraklasy. Już wtedy, jak mówił w telewizyjnej relacji Dariusz Szpakowski, „nierealne stawało się bardziej realne”.

Zapowiadano przed spotkaniem niespodziankę i nie były to obietnice bez pokrycia. Lech zagrał na sto procent. Pokazał futbol, którego darmo oczekiwaliśmy od reprezentacji – męski i zarazem skuteczny. Beckenbauer nie chciał wyróżnić żadnego z poznaniaków, ale musiałby pewnie wymienić więcej niż pięć nazwisk. Wielki mecz Trzeciaka, wielki mecz Marka Rzepki, wielki mecz całego zespołu. To nie żarty. Powtarzam raz jeszcze – nie interesują nas kłopoty personalne zespołu z Marsylii, mamy większe. W grze dwóch drużyn, które są mistrzami swych krajów – Polacy się nie zbłaźnili i zasłużyli na wygraną. Zastanawiam się, czy nie za dużo tych pochwał, ale w końcu nie co roku polski zespół klubowy „łamie” zawodowców z Zachodu.

Miliony kibiców z Lazurowego Wybrzeża oglądały w „prime-time’ie" porażkę ukochanego zespołu. Lech zwyciężył w Poznaniu 3:2 po najprawdopodobniej najlepszym meczu w historii klubu. MVP spotkania Damian Łukasik na tyle frustrował francuską ekipę, że został opluty przez ówcześnie jeszcze wielki talent Érica Cantonę. W lokalnej prasie na Tapiego (właściciel Olympique – przyp. red.) wylano wiadro pomyj. On reagował jedynie groźbą procesów sądowych oraz zapowiadał: „Wyeliminujemy Lecha!”.