Na zgrupowaniu (...) wybucha bunt przeciwko trenerowi Fiutowskiemu. Zaraz po powrocie z obozu rada drużyny zainicjowała spotkanie z prezesem Zenonem Hołówką, na którym w zdecydowany sposób odmówiono dalszej możliwości współpracy. (...) Co mogło być powodem tak radykalnego stanowiska piłkarzy? Przecież dzięki trenerowi Fiutowskiemu większość tych zawodników sięgnęła po największe trofeum w swojej karierze? Ktoś mógłby pomyśleć, że głównym powodem było obciążenie treningowe, którego drużyna nie wytrzymała. Nic z tych rzeczy. Powód był zgoła inny. Piłkarze nie wytrzymali po prostu karygodnego, chamskiego – nie bójmy się tego określenia – zachowania trenera. (...) Po tak burzliwych wydarzeniach drużynę postanowiono powierzyć duetowi trenerskiemu z Lubina. Pierwszym trenerem został Ryszard Bożyczko, w przeszłości asystent m.in. legendarnego Stanisława Świerka, a jego prawą ręką został Wiesław Wojno, młody, perspektywiczny i z nowoczesnym patrzeniem na futbol. Już kilka dni później, 1 sierpnia 1992 r. na stadionie GOS w Lubinie, Miedź Legnica – jako zdobywca Pucharu Polski – spotkała się w meczu o Superpuchar Polski z mistrzem kraju Lechem Poznań.

W Miedzi Legnica nikt nie bawił się w prognozy przed tym meczem. Nie stał się cud, Kopciuszek nie uległ przemianie po zdobyciu Pucharu Polski. Wręcz przeciwnie – doznał osłabienia. Odeszli dotychczasowi liderzy – Dariusz Baziuk i Daniel Dyluś. Zagłębie Lubin, stojące w obliczu rozpadu drużyny, zażądało ich powrotu. W dniu meczu było zatwierdzonych w PZPN zaledwie 14 zawodników Miedzi. Impas miały przełamać rozmowy między kierownictwem klubów z Legnicy i Lubina na dwie godziny przed Superpucharem. Pośredniczyli przedstawiciele PZPN, Ryszard Kulesza i Michał Listkiewicz. W efekcie porozumienia zagrał Olbiński, Pisz z powodu kontuzji pauzował. Zostali w Miedzi Ciliński i Gierejkiewicz, którymi interesowały się drużyny pierwszoligowe. Niestety, ten ostatni boryka się z kłopotami zdrowotnymi. Nie wystąpiło zatem trzech głównych autorów triumfu w Pucharze Polski.

Drużyna znad Kaczawy do meczu podeszła bez kompleksów, chcąc udowodnić, że jest w stanie rywalizować jak równy z równym z najmocniejszymi polskimi zespołami. Już w pierwszej minucie groźnie strzelał Dariusz Kofnyt, ale strzegący bramki dolnośląskiej ekipy Dariusz Płaczkiewicz przeniósł piłkę nad poprzeczką. Po osiemnastu minutach spotkania wydawało się, że Miedź sprawi kolejną sensację. Nim minął kwadrans legniczanie niespodziewanie wyszli bowiem na prowadzenie po trafieniu Grzegorza Kochanka, który strzałem w długi róg pokonał Kazimierza Sidorczuka. W 18. minucie Miedź podwyższyła. Wojciech Górski uderzył sprzed pola karnego, piłka odbiła się od nóg Mariusza Olbińskiego, ale poprawka Górskiego była już celna. Miedź przeważała, będąc w pierwszej połowie zespołem lepszym. Legniczanie mogli pokusić się zresztą o jeszcze jedno trafienie.

W drugiej połowie (...) Lech po prostu zaczął grać dokładniej i celniej strzelać. Część obserwatorów miała zastrzeżenia do zmiany bramkarza w Miedzi. Nie był to wynik kontuzji, lecz wcześniejszych ustaleń. W czasach, gdy myśli się przede wszystkim o wyniku – taka decyzja dowodzi oryginalności spojrzenia na futbol. Zważywszy na charakter tego spotkania ów gest wydaje się być na miejscu. Primel co prawda zbyt wiele strzałów odbijał przed siebie, czym sprokurował dwie dobitki, lecz trudno powiedzieć, czy Płaczkiewicz zapobiegłby wyrównaniu i jak wówczas układałby się mecz...