Mimo pechowej porażki, w Poznaniu przed rewanżem panował wielki optymizm. Przegraną 0:1 uważano za wynik do odrobienia. Kibice masowo wykupywali bilety. Ostatecznie na rewanżu zjawił się nadkomplet widzów i trzeba ich było wpuścić na nieprzygotowane jeszcze i niepokryte krzesełkami sektory – siedzieli na gołym betonie. Kibice szczelnie zapełnili też przejścia między sektorami. Od meczu z FC Barceloną (1988 r.) do pojedynków Kolejorza w 2002 r. nie było na Bułgarskiej takiej frekwencji!

Było niemal jak w starej anegdocie. Jeden z napastników Lecha modlił się gorąco: „Panie Boże, błagam Cię, spraw, żebyśmy wygrali ze Szwedami. Tak bardzo potrzebuję tych trzydziestu pięciu tysięcy baksów. Obiecuję, że jak spełnisz moje pragnienie, już nigdy nie użyję brzydkiego słowa”. Po godzinie meczu piłkarz wznawia modły: „Panie Boże, dlaczego nie chcesz mi pomóc?!”. Na to Pan Bóg, już mocno zniecierpliwiony natarczywością futbolisty, rzecze: „Przestań, namolny człowieku, nadużywać mojej dobroci. Pomogę ci, ale daj mi szansę. Chociaż raz kopnij piłkę w kierunku szwedzkiej bramki!”.

Jeżeli poznaniacy mieli jakiś pomysł na grę, to pressing Szwedów, zastosowany już od pierwszej minuty, pozbawił ich całkowicie koncepcji. Chwilami aż przykro było patrzeć, jak bezradni są poznańscy piłkarze wobec szybko i agresywnie, ale przecież przeciętnie grającej drużyny gości. Szwedzi zawsze byli o krok szybsi, dochodzili do każdej piłki, uniemożliwiali poznaniakom zagranie nawet dwóch celnych podań.

Schodzących do szatni „kolejorzy” żegnały gwizdy. Kibice łudzili się jednak, że Lech w drugiej połowie podejmie prawdziwą walkę. Gdyby wyrównał, była przecież jeszcze szansa na odrobienie strat, ale były to tylko złudzenia. Po błędzie Bereszyńskiego, wyraźnie wczoraj niedysponowanego, Nilsson silnym strzałem z kilkunastu metrów rozwiał sny o potędze mistrza Polski. W desperackim kontrataku Mirosław Trzeciak w dogodnej sytuacji wyekspediował piłkę w… niebo. Ale tego dnia niebo nie sprzyjało lechitom, choć z daleka dostrzegliśmy na honorowej trybunie najwyższego rangą biskupa Poznania.

Jaki zatem wniosek nasuwa się po porażce Lecha? Na pewno nie wszystkiemu winni są zawodnicy, jak sugeruje trener Apostel. Oczywiście, że nie zagrali tak jak mogli. W pierwszym meczu, w Göteborgu, wypadli znacznie lepiej. Przez te dwa tygodnie Roger Gustafsson (trener IFK – przyp. red.) potrafił jednak wymyślić skuteczną taktykę i odpowiednio do niej przygotować zespół psychicznie, czego nie można powiedzieć o Henryku Apostelu. Więc jeśli on mówi, że jego piłkarze są dobrzy na polską ligę, ale na europejskie puchary już nie, to ja się pytam, panie trenerze, czy aby z panem nie jest przypadkiem podobnie?