Katalończycy przyjechali do stolicy Wielkopolski już dwa dni przed meczem. Zawodnicy oraz sztab szkoleniowy w dawnym Hotelu Poznań zostali podjęci niczym najważniejsi polityczni dygnitarze – dostępu do nich broniła bowiem brygada antyterrorystyczna. W czasie, gdy piłkarze przygotowywali się do spotkania, nieco inne zajęcie miał Cruyff. Holender nie obserwował jednak piłkarzy Lecha, a postanowił... kupić konia. Do transakcji nie doszło, gdyż Cruyff i właściciel stadniny nie dogadali się finansowo (podobno rozbiło się o 5 tysięcy dolarów). Jeden z celów na ten wyjazd nie wypalił, zatem trener Barcelony nie mógł już sobie pozwolić na kolejne niepowodzenie.

Aż rzutów karnych potrzebowała słynna Barcelona, by awansować do ćwierćfinału Pucharu Zdobywców Pucharów. Gdyby przed rozpoczęciem dwumeczu Lecha z jedenastką Johana Cruyffa ktoś przewidywał takie zakończenie, wypadałoby go uznać za niepoprawnego optymistę.

Cieszyć się możemy z postawy poznaniaków. W dwóch meczach zdobyli dwa punkty – jakże drogocenne dla polskiej ligowej piłki – a przede wszystkim pokazali, że ambicją i wolą walki można zneutralizować siłę wielkich futbolowych nazwisk. Co najważniejsze, bardzo dobrze zagrali nie tylko piłkarze, którzy z racji reprezentacyjnych aspiracji zaliczani są do graczy europejskiego formatu, ale także ci maluczcy, mało doświadczeni i znani jedynie krajowym znawcom futbolowych tajników. Ba, właśnie w tych najważniejszych chwilach decydujących o ostatecznym wyniku spotkania zawiedli właśnie ci, na których najbardziej liczono. Jarosław Araszkiewicz, Bogusław Pachelski i Damian Łukasik. Choć czy naprawdę możemy mówić o zawodzie?

Można będzie porozpaczać, ponarzekać na los, za jakiś czas powspominać to sportowe wydarzenie, które z jednej strony przywróciło wiarę w możliwość równej, w miarę wyrównanej walki z zagranicznymi zespołami o ustalonej renomie, a z drugiej znów oddaliło tak zdawałoby się realne marzenia o pucharowych sukcesach. Wspomnijmy więc kiedyś to, że Lech Poznań, zespół w skali europejskiej zaledwie przeciętny, dzięki mądrej i uważnej grze, zdyscyplinowaniu i zaangażowaniu zawodników, rozsądnej i możliwej do zrealizowania taktyce, przypomniał nam już dawno zapomniany smak pucharowych emocji. Pozwolił żyć nadziejami (złudzeniami?) przez ponad dwie godziny i zszedł z placu z honorem.