Plan taktyczny górników był następujący: w pierwszej fazie szło o rozpoznanie sił przeciwnika i kontrowanie szybkimi akcjami flankowymi. Trzeba stwierdzić, że zalecenia trenera Giergiela zawodnicy wypełnili doskonale. W pierwszej fazie więc Pohl, jako rozgrywający, operował bliżej własnej bramki, ale wystawiał idealnie przede wszystkim Wilczka, Musiałka i Lentnera, toteż ci łatwo wyrabiali sobie pozycje i groźnie strzelali. Atak Polaków był o wiele groźniejszy niż czwórka ofensywna Linzu. Dopiero kiedy górnicy objęli prowadzenie, Pohl częściej był już widoczny w pierwszej linii i też dał się poznać jako bardzo dobry snajper.

Decydująca dla całego meczu była bramka, zdobyta w sposób dość nieoczekiwany z rzutu rożnego przez Musiałka. Prawoskrzydłowy nadał piłce taki fałsz, że ta zatoczyła w powietrzu łuk i wpadła do siatki. Duże znaczenie przy tej akcji miało słońce. Oślepiło ono do tego stopnia goalkeepera LASK-u, że ten na moment stracił kontrolę lotu piłki. To wystarczyło, by Górnik objął prowadzenie. Gracze austriaccy tak zdeprymowali się utratą gola, że zaczęli seryjnie popełniać błędy w obronie. Jeden z nich wykorzystał umiejętnie w 22. minucie Wilczek. Szabó źle skierował piłkę w stronę Kitzmüllera. Wilczek wystartował do niej i nieuchronnie skierował do siatki.

Zabrzanie zaprezentowali w Linzu dojrzały pod względem technicznym, jak i taktycznym futbol. Walczyli ambitnie, umiejętnie rozłożyli siły, potrafili często przechodzić od głębokiej defensywy do groźnych ataków, zakończonych celnymi strzałami. Okresami popisywali się fajerwerkami, co nadzwyczaj obiektywna publiczność potrafiła ocenić gromkimi oklaskami. Zwycięstwo jest tym cenniejsze, że LASK – naszym zdaniem – nie przedstawia wcale gorszego poziomu od Austrii, którą mieliśmy okazję poznać przed dwoma laty w pucharowym pojedynku z Górnikiem. Natrafił jednak na wyjątkowo dobrze usposobionego mistrza Polski i musiał uznać jego wyższość.