Szwedzi byli raczej optymistami przed spotkaniem z Lechem. Nie zaskoczył ich skład poznaniaków, za to obecność kucharza w ekipie – jak najbardziej. Gdzież to dawniej było do pomyślenia, aby drużyna z Polski wybierała się na Zachód z własnym jedzeniem, przy czym oczywiście nie chodzi o kanapki z serem i konserwy z mielonką.

Nauczeni doświadczeniami z poprzednich meczów w Pucharze Europy z Olympique Marsylia lechici pojechali do Göteborga z własnym kucharzem i własnym jedzeniem. Narazili się przez to na złośliwe uwagi Szwedów. „Jesteście w Szwecji, najczystszym kraju Europy. Tu się nie można zatruć” – mówili, ale dwa tygodnie później przywieźli do Poznania w czarterowym boeingu 737 norweskich linii Brathhern cały kontener zapasów, nieporównywalnie większy od tego, z jakim zjawili się poznaniacy.

Przez Bałtyk przeprawiło się 150 nieźle zwariowanych kibiców poznańskiej drużyny, a całkiem nieprzytomny fan Lecha – Jan Holka (zamieszkały w Gorzowie!) walił w bębny i intonował refren specjalnie na ten dzień ułożonej pieśni bojowej: „Lech – gola, Lechu – gola, niech ten stadion niesie śpiew, Lechu – gola, Lechu – gola, chcemy wygrać dziś ten mecz!”. Pieśń okazała się całkiem na miejscu, bowiem Szwedzi na boisku i na trybunach zachowywali się co najmniej dziwnie, czyli – sprawiali wrażenie, jakby nie chcieli wygrać u siebie!

Zespół polski bardzo długo nie stwarzał żadnego zagrożenia dla bramkarza Ravellego. Głównie dlatego, że poznańska druga linia była zajęta zadaniami defensywnymi. Kryger pilnował Rehna, Skrzypczak – Milda, Moskal – Erikssona i nie bardzo miał kto rozegrać piłkę w ataku. Wreszcie w 31. minucie Araszkiewicz egzekwował jedyny w pierwszej części gry róg, wybitą przez obrońców gospodarzy piłkę mocno uderzył z powietrza Kryger i Ravelli miał kłopoty z obroną tego strzału.