Wielu było współautorów tego niezapomnianego widowiska. Ale chyba bez przesady można najwyższą notę przyznać znakomitej wręcz publiczności. Jej kolosalny doping, jej bardzo zaangażowane i wysoce kulturalne poparcie dla Górnika stanowiło źródło, z którego drużyna Zabrza czerpała siły do nieustępliwej walki z doskonale radzącym sobie przeciwnikiem, który w okresie wielkiego naporu zabrzan otrzymał od losu swego rodzaju prezent w postaci rzutu karnego i bramki. W takiej sytuacji obciążenie nerwowe drużyny ulega zrozumiałemu zwielokrotnieniu.

Ten mecz to coś potwornego! W życiu nie uczestniczyłem w tak denerwującym i wyczerpującym pojedynku. 120 minut nieustępliwej walki, która niemal do szczętu wyniszcza siły. Teraz jestem okropnie zmęczony, ale pocieszam się, że po kąpieli i kolacji znów poczuję się raźniej, a jutro wraz z kolegami wezmę się do solidnego treningu przed decydującym meczem. Bardzo żałuję, że zwycięskiego rezultatu nie potrafiliśmy utrzymać do końca. Remis musimy przyjąć po sportowemu. W Strasburgu postaramy się pokazać na co nas jeszcze stać. Myślę, że w finale znajdzie się Górnik Zabrze.

Ilu widzów oglądało rewanżowy pojedynek Górnika z Romą? 90 tysięcy, 95 tysięcy czy też sto? Dokładnie nie wiadomo. Wiadomo natomiast, że chorzowski gigant pękał w szwach, że wypełniony został do ostatniego miejsca już na dwie godziny przed pierwszym gwizdkiem sędziego. Naprawdę trudno było znaleźć wolne miejsce nawet dla przysłowiowej szpilki. Ile było trąb, trąbek, piszczałek w tej największej orkiestrze świata? Ile przeróżnych instrumentów własnej produkcji? Tysiące, a może nawet dziesiątki tysięcy. Kiedy wszystkie razem zagrały, chorzowski stutysięcznik zamieniał się w wulkan... Śląskiej publiczności dziękowali piłkarze Górnika po zwycięskim pojedynku z Lewskim. Tym razem kibice wykazali jeszcze lepszą formę. Zachowywali się wzorowo, dopingowali piłkarzy w chwilach, kiedy nie wiodło im się najlepiej. Nie tracili nadziei do końca. Wierzyli w Górnika i zaufanie to zmieniło się w 90. minucie w potężny okrzyk radości: jeeest. Piłkarze Górnika prosili nas o przekazanie publiczności specjalnych podziękowań. Czynimy to z wielką przyjemnością. Okazuje się, że wraz ze wzrostem poziomu naszego futbolu wzrosła kultura na widowni.

W piątek kończę 54 lata. Moi zawodnicy remisem z groźnym Górnikiem sprawili mi najlepszy prezent urodzinowy. Trenerem jestem już od wielu lat. Prowadziłem do sukcesów najsłynniejsze klubowe zespoły świata. Ale nigdy jeszcze w życiu nie sekundowałem tak wielce dramatycznemu spotkaniu. Moje prognozy na Strasburg? Jestem ostrożny tym razem w typowaniu zwycięzcy. Wierzę w swój zespół. Walka, podobnie jak w Chorzowie, będzie bardzo zacięta i kto wie, czy nie przyjdzie nam również stoczyć dogrywkę.

Miasta wymarły. Jak komunikują wodociągi i gazownia, spadło poważnie zużycie wody i gazu. Tylko elektrownie pracowały na pełnych obrotach. Ekipy techniczne ZUE przemierzały ulice stolicy w szaleńczym pędzie, spiesząc z ratunkiem tym, którym w środowy wieczór wysiadły telewizory. Ludzie z wadami serca przeżywali ciężkie chwile. O godz. 17.28 spikerka telewizji katowickiej nieco podenerwowana poinformowała – łączymy się ze stadionem. Nie dziwię się temu zdenerwowaniu, gdyż jej mąż inż. Loska jest jednym z członków kierownictwa Górnika Zabrze. Dobra żona dzieli troski męża. Rzut karny i Roma prowadzi 1:0. Spory w rodzinie. Słusznie czy niesłusznie podyktował jedenastkę hiszpański arbiter? Większość uważa, że niesłusznie. Fachowcy dyplomatycznie milczą. (...) A gdy panie domu zaczęły się zabierać do przygotowywania herbaty dla gości, gdy wskazówka sekundnika kończyła swoją pracowitą drogę – wpadła „szmata”. Nikt nawet nie złorzeczył, nikt nie miał pretensji do obrony Górnika. To był szok, działanie przez zaskoczenie. To był zabłąkany cios, spadający na nieprzygotowanego. 120 minut dramatycznych przeżyć, sytuacji szarpiących nerwy, znajdujących nieoczekiwane rozwiązanie. Trochę otępiali i rozdygotani, setnie zmęczeni psychicznie, a również fizycznie (te strzały w nogi od stołków i inne twarde przedmioty domowego użytku) po dwóch odsłonach chorzowskiego widowiska musimy się przygotować na trzecią.

Piłkarze Górnika i Romy walczyli już ze sobą 210 minut. Trzy i pół godziny zmagań nie przyniosło rozstrzygnięcia. O tym, kto wystąpi nad pięknym modrym Dunajem, zadecyduje trzeci mecz. On wyłoni zwycięzcę na pewno. Jeśli nie na boisku, to w... kapeluszu. Regulamin przewiduje bowiem w wypadku remisu losowanie. Miejmy nadzieję, że „orzeł i reszka” nie będzie potrzebny. W tej dziedzinie specjalistami są Włosi, którzy już raz wygrali losowanie (z PSV Eindhoven). Górnik przed pięcioma laty został wyeliminowany w Duisburgu właśnie przez los. W rozgrywkach pucharów trzeba, okazuje się, nie tylko dobrze grać, ale również żyć w przyjaźni z fortuną.