Wtorek, 25 października, godzina 8.40. Czarterowy samolot PLL „Lot” TU-134 A kołuje na pasie startowym poznańskiego lotniska Ławica. Zarówno zawodnicy, kierownictwo, jak i czternastu towarzyszących ekipie dziennikarzy – wszyscy oni zdają sobie sprawę, że lecą do jaskini lwa. Tylko siedem na 31 typów zorganizowanego przez red. Garczarczyka totka opowiada się za remisem lub zwycięstwem Lecha. Jeszcze gorzej rysują się szanse „Kolejarzy” w opiniach prasy hiszpańskiej. Po wylądowaniu na barcelońskim lotnisku Prat de Llobregat do polskiego kapelusza dziennikarze katalońscy wrzucają kartki z wynikami od 3:0 do 9:0 dla przeżywającej obecnie hossę ich ukochanej Barcy.

W ostatnim meczu ligowym Barcelona przegrała z Realem Madryt i był to pojedynek o najwyższą stawkę – prowadzenie w hiszpańskiej ekstraklasie. W środę królewski klub z Madrytu znowu okazał się lepszy od Katalończyków – wygrał korespondencyjny pojedynek, wywożąc z Chorzowa dwa punkty (Real pokonał Górnik Zabrze 1:0 w Pucharze Europy – przyp. red.). Barcelona tymczasem także z klubem polskim tylko zremisowała i to na własnym ogromnym Nou Camp. Remis Lecha w trudnym wyjazdowym meczu to spory sukces tego zespołu. Naszpikowana gwiazdami Barcelona uchodziła w oczach wielu fachowców za żelaznego faworyta i już przed spotkaniem liczono bramki stracone przez poznaniaków.

Barcelona miała zdecydowaną przewagę i tego można się było spodziewać. Nie można się było natomiast spodziewać aż takiej nieporadności budowanej przez Cruyffa drużyny i nadspodziewanie upartej i konsekwentnej gry lechitów. Katalończycy nie wykorzystali kilku znakomitych sytuacji do zdobycia bramki. Nawet Lineker zamiast do siatki skierował piłkę głową w poprzeczkę. To musiało się zemścić. W 71. minucie próbujący cały czas urwać się obrońcom Pachelski wreszcie znalazł dla siebie dość miejsca, by oddać celny strzał. Zubizarreta był zupełnie zaskoczony, podobnie jak i jego koledzy z drużyny i 30-tysięczna publiczność. Któż by się mógł czegoś takiego spodziewać, zwłaszcza że jako pierwsi zdobyli bramkę gospodarze?

W loży głośno jak w ulu. Widzę, jak Núñez (prezydent Realu – przyp. red.) ociera sobie czoło chusteczką i sugestywnie gestykuluje, tak do siedzącego po lewej stronie prezesa Zeidlera, jak i do Casausa po prawej. Zdumienie jest ogromne. Nad lożą, na wysokości dziesiątego piętra, na stanowiskach radiowo-telewizyjnych i prasowych jeszcze głośniej. Ten remis jest porażką. Wytężam mocno wzrok, by dojrzeć człowieka, który za pośrednictwem łączy radiowych przekazuje bezpośrednio do Polski wiadomość, że na Camp Nou polski futbol znów przeżywa swój wielki dzień. Redaktor Andrzej Janisz zapewne przypomina trzy wspaniałe bramki Bońka, strzelone na tej samej płycie Belgom już sześć lat temu. Wśród kilkudziesięcioosobowej grupy kibiców z Poznania, zasiadłych na prawo od loży, zaczyna się festiwal. Łopoczą niebiesko-białe flagi i chóralne okrzyki: „Kolejorz! Kolejorz!”.