Czarni byli małym wojskowym klubem z miasteczka na Ziemiach Odzyskanych, który opierał siłę na werbunku poborowych-piłkarzy. Zajmował się tym jeden z dowódców jednostki płk Janusz Walis. Wiadomo, że ściągał tylko tych zawodników, którzy nie załapali się do składów bogatszych i silniejszych klubów, mających wojsko za patrona. Miejscowi kibice kochali tamtą drużynę i dawali temu wyraz. Fryzjer Arkadiusz Frątczak golił i strzygł piłkarzy za darmo, prosząc za każdym razem tylko o jedno: dobrą grę. Podobnie było u jedynego żagańskiego krawca Stanisława Kazalskiego. Z jego strony pomoc była niebagatelna: pamiętajmy, że w czasach PRL żołnierz o wzroście 180 cm bardzo często dostawał przecież mundur szyty na 160 cm lub… na odwrót!

Miasteczko jest nieduże. Ciche. Zewsząd otaczają je ciemne masywy lasów. Wojna nie oszczędziła Żagania. Pamiętam go jeszcze z pierwszych lat pięćdziesiątych: wypalone domy, zabite deskami sklepy. O sporcie nawet nie myślano. Jakże inny obraz zobaczyłem w kwietniu 1965 roku. Gruzy już uprzątnięto, pobudowano nowe domy, uruchomiono wiele zakładów pracy. A sport? Nazwę miasta znajdziecie dziś na czołowych kolumnach pism sportowych naszego kraju. Czarni Żagań stali się największą rewelacją w historii rozgrywek Pucharu Polski.

Na boisku w Zielonej Górze panowała atmosfera wielkiego sportowego święta. Sam jednak mecz trudno zaliczyć do fascynującego widowiska. Zawiódł kibiców, był bez historii i bez bohaterów. Puchar Polski trafił we właściwe ręce. Górnicy ani przez chwilę nie byli zagrożeni. Nie mieli żadnych problemów od początku do końca, a po strzeleniu trzeciej bramki zaczęli traktować mecz jak sparing lub trening, co nie przypadło do gustu widowni, oczekującej od finalistów pucharu zaciętej walki. W szeregi gospodarzy wkradło się bezhołowie, rychło też stracili serce do gry i sprawiali wrażenie, jakby odrabiali pańszczyznę, a nie toczyli bój o cenne trofeum.

Do Czarnych nie mamy za wielkich pretensji. Grali tak, jak umieli, a że nie umieją za dużo, to inna sprawa. Być może nie wytrzymali również nerwowo stawki, „spalając” energię w oczekiwaniu na finał. W przeciwnym wypadku trudno zrozumieć, jak mogli oni pokonać Polonię Bytom, Pogoń, Wisłę i ŁKS. W środowym finale zobaczyliśmy bowiem zespół o kwalifikacjach przeciętnych III-ligowców, w którym jedyne jaśniejsze punkty stanowili Kuczko i Charbicki. Smutne to, ale prawdziwe – co nie umniejsza naszego podziwu dla ich poprzednich zwycięstw.