„Chodźmy na wschód. Tam musi być jakaś cywilizacja” – tego cytatu z kultowej „Seksmisji” (notabene był to jedyny fragment filmu zatrzymany przez cenzurę) nie wzięli sobie do serca polscy działacze i piłkarze. Dla tych pierwszych podróże do krajów byłego Związku Radzieckiego to z reguły koszmar logistyczny. Dla zawodników to długa i męcząca podróż, gra w trudnych warunkach klimatycznych, na często kiepskiej murawie i przy żywiołowej publiczności. Do tego dodajmy niżej notowanych rywali, z którymi więcej można stracić niż zyskać. Wygraną traktuje się jak obowiązek, a porażkę jak sensację. W Baku wszystko skończyło się szczęśliwie, choć długo trwało kruszenie azerskiego muru. Udało się dopiero po godzinie za sprawą Ebiego Smolarka i Jacka Krzynówka.

STRZELALI I ASYSTOWALI 

Saganowski zadebiutował w drużynie narodowej jeszcze przed osiemnastymi urodzinami, ale najlepszy czas w kadrze miał za kadencji Leo Beenhakkera. W meczu z Azerbejdżanem wszedł na boisko dopiero w 57. minucie. W tym czasie zrobił jednak więcej niż ten, którego zmienił, czyli kiepsko dysponowany tego dnia Maciej Żurawski. Saganowski rozruszał naszą grę w ataku, imponował walecznością i dynamiką. Miał także udział przy golach Krzynówka. Z kolei pomocnik biało-czerwonych nie tylko celnie strzelał, ale także zaliczył asystę przy trafieniu Smolarka. Liczby nie kłamią. Bez „Sagana" i „Krzynka" nie byłoby zwycięstwa w Baku.