Bezsprzecznie najlepszym zawodnikiem polskiego zespołu był w tym spotkaniu - sprawujący po raz pierwszy funkcję kapitana - Władysław Żmuda. Walczył z ogromnym zaangażowaniem, szybko, świetne kontrolował przedpole. Podobali się Skrobowski i Ciołek chociaż mieli po kilka strat. Bardzo widoczny był Smolarek, który parokrotnie odebrał piłkę argentyńskim obrońcom.

Po przerwie po faulu na debiutującym w kadrze Włodku Smolarku sędzia podyktował dla nas jedenastkę. Podyktował, choć nikt nie chciał jej strzelać. Wtedy nasz kapitan Władek Żmuda podszedł do mnie i rzucił: „Strzelaj!”. Zamurowało mnie. Przed oczami stanął mi rzut karny wykonywany dwa lata wcześniej przez Kazia Deynę. Też w Argentynie, tyle że na innym stadionie, w Rosario, i też w bramce stał Ubaldo Fillol. No i zacząłem dumać, co się stanie, jak ja też nie strzelę. Zabrakło mi wtedy tego, co miał Boniek, który gdyby nawet w finałach mistrzostw świata nie strzelił dwóch kolejnych karnych, to sam pchałby się do trzeciego. Taki miał charakter. A ja? Kalkulowałem, a czas naglił. I ten moment zawahania sprawił, że Władek tym razem już tylko zapytał: „Strzelasz?”. No i pękłem. Spuściłem głowę, odszedłem gdzieś na bok. A Włodek Ciołek, znacznie mniej doświadczony ode mnie, się nie bał. „No to ja strzelę” – zaproponował. I za chwilę strzelił na 1:1. Do tej pory nie mogę sobie wybaczyć tej rejterady. Kurczę, przecież mogłem mieć na rozkładzie Fillola, mogłem strzelić bramkę mistrzom świata na ich boisku.

Z Ameryki Południowej wracaliśmy przez RFN. Na lotnisku we Frankfurcie z Włodkiem Smolarkiem i Władkiem Żmudą wypiliśmy jedno czy dwa piwka. Trochę żartowaliśmy, ale gdy wspominaliśmy mecz z Argentyną, denerwowaliśmy się ponownie. Bo według nas do remisu zabrakło dwóch centymetrów. Żałowaliśmy, że Piotrek Mowlik nie urósł więcej, że nie mieliśmy w Argentynie wyższego bramkarza. Mowlik miał zaledwie 178 centymetrów wzrostu, a do obrony strzału Maradony zabrakło mu tyci, tyci. No i przy tym piwie nakrył nas trener Blaut. „A panowie co?” – zapytał grzecznie. Na co Władek: „A gów...”. Spokojny zazwyczaj Żmuda przegonił więc nieproszonego gościa i mogliśmy dopić nasze piwko. Na pokładzie samolotu Władek ożywił się raz jeszcze. Już bowiem podczas lądowania maszyny w Warszawie, gdy rozległ się huk spowodowany dość gwałtownym zetknięciem samolotu z pasem startowym, przestraszony prezes Henryk Loska, który panicznie bał się lata, głośno krzyknął. Żmuda próbował go uspokajać: „Prezesie, bez paniki, to tylko dętka poszła”.