Na fali euforii po zwycięstwie nad Włochami (2:1) trener Kazimierz Górski postanowił dać piłkarzom trochę wolnego. Jego drużyna okazała się rewelacją turnieju, a efektowna wygrana z Italią była jej trzecim zwycięstwem z rzędu. Do kwatery Polaków, hotelu „Sonne Post” w Murrhardt, przyjeżdżały pielgrzymki dziennikarzy i kibiców z całego świata. Także z Polski, choć wyjazd z PRL-u do kraju „zza żelaznej kurtyny”, jakim była wtedy Republika Federalna Niemiec, nie był łatwą sprawą.

W ramach czasu wolnego piłkarzom zorganizowano wyjście do kina, ale kilku zawodników miało inną koncepcję. W tym gronie był Musiał. Obrońca Wisły Kraków razem m.in. z partnerem z defensywy Jerzym Gorgoniem i Grzegorzem Lato poszli do pubu na piwo. Podobno towarzyszyli im w tej wycieczce także polscy kibice. Co było dalej? Niech opowiedzą o tym sami bohaterowie.

Ale „pyskówka” miała poważne konsekwencje. Górski po tym incydencie nie tylko chciał odsunąć Musiała od składu na najbliższy mecz ze Szwecją, ale w ogóle odesłać go karnie do Polski! Nie pomogło wstawiennictwo rady drużyny (w składzie Kazimierz Deyna, Robert Gadocha i Jan Tomaszewski). Ostatecznie kierownictwo PZPN zarządziło głosowanie między trenerami. Górski był za usunięciem Musiała z ekipy, a Jacek Gmoch i Andrzej Strejlau za pozostawieniem obrońcy Wisły w kadrze.

Postanowiono, że Musiał nie zagra w starciu ze Skandynawami. A o jego dalszych losach rozstrzygnie wynik meczu ze Szwecją. Ale zmiany w składzie sprawiły, że w znakomicie funkcjonującym mechanizmie coś się zacięło. Antoni Szymanowski z prawej strony defensywy powędrował na lewą, a jego miejsce zajął Zbigniew Gut z Odry Opole.

Ciężko walczyło się z Wikingami. Polacy nie grali z takim polotem i świeżością jak w poprzednich meczach. O naszej skromnej wygranej zadecydowała akcja Andrzeja Szarmacha z Latą w 43. minucie.

W drugiej połowie Szwedzi mogli doprowadzić do remisu, ale Tomaszewski w porywającym stylu obronił rzut karny Staffana Tappera. Nic dziwnego, że po meczu uradowany Musiał z dubeltówki wycałował „Tomka”. Wiedział, że to między innymi on swoją kapitalną interwencją uratował mu skórę. Ale Szwedzi dali się Polakom mocno we znaki.

„Słabsi, ale nie słabi” – pisały o grze Polaków ze Szwedami niemieckie gazety. Górski zwracał uwagę, że tak jak na igrzyskach w Monachium (1972) nasz zespół dopadł kryzys w czwartym spotkaniu turnieju. Wtedy biało-czerwoni z trudem zremisowali z Danią (1:1), teraz ledwo pokonali Szwedów. W kolejnym meczu, z Jugosławią, eksperymentów już nie było. Musiał wrócił do składu, Gut na ławkę, a Szymanowski na prawą stronę defensywy. A po latach Górski przyznał, że specjalnie rozdmuchał „aferę z Musiałem”.

„Po zwycięstwie nad Włochami zobaczyłem w drużynie duże rozprężenie. Wykorzystałem sytuację z Adamem do tego, by wstrząsnąć piłkarzami i bardziej zmobilizować ich do walki ze Szwedami” – przyznał pan Kazimierz.

I to się udało, choć „ofiarą” tego sprytnego planu został właśnie Musiał. Ale jak ma się fajnych kolegów, to mimo wszystko życie jest łatwiejsze.

► ZOBACZ STRONĘ MECZU ZE SZWECJĄ (1974)