„Trener Tysiąclecia”, twórca wielkości reprezentacji Polski, szkoleniowy geniusz, a przy tym skromny i otwarty człowiek. Przez dziesięciolecia futbol na Wisłą doczekał się wielu wybitnych postaci, dziesiątek trenerów, setek piłkarzy. Ale nikt, patrząc na ponad 100 lat historii tej najpopularniejszej dyscypliny w Polsce, nie może mieć wątpliwości, kto z nich był największy. I mimo że od śmierci Kazimierza Górskiego mija 17 lat, jego legenda jest wciąż żywa. Przypominamy najważniejsze wydarzenia w bogatym życiorysie Pana Kazimierza.
1921 Przychodzi na świat we Lwowie, 2 marca, a więc jako zodiakalna Ryba
Najstarsze dostępne zdjęcie „Trenera Tysiąclecia”. Kazimierz Górski w 1927 roku w rodzinnym Lwowie.
1934 Jako uczeń gimnazjum mechanicznego zapisuje się na treningi do RKS-u Lwów
1937 Debiutuje w seniorskich rozgrywkach okręgu lwowskiego
1939 Po wybuchu wojny pracuje jako mechanik w rodzinnym mieście
W chwili wybuchu II Wojny Światowej Kazimierz Górski wkraczał w dorosłość. Powyżej na zdjęciu maturalnym z 1939 roku.
1944 Wstępuje do 1 Zapasowego Pułku Piechoty ludowego Wojska Polskiego
1945 Zrzuca mundur i wraca do gry w piłkę, zostaje zawodnikiem warszawskiej Legii
1948 Bierze ślub z Marią Stefańczak, z którą do końca pozostanie w szczęśliwym związku
1948 Debiutuje w ekstraklasie w wygranym 3:1 meczu z Polonią Bytom
1948 W Kopenhadze zalicza epizod jako reprezentant kraju, Polska przegrywa z Danią aż 0:8
1952 Kończy kurs trenerski w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie
W ramach przygotowań do zawodu trenera Kazimierz Górski (drugi z lewej) odbywał szkolenia m.in. w Szklarskiej Porębie. Zdjęcie pochodzi z 1952 roku.
1953 Rozgrywa ostatni mecz w ekstraklasie, Legia remisuje w Poznaniu z Lechem 1:1
1953 Zostaje ojcem, jego syn Dariusz w przyszłości będzie znanym fotoreporterem
1954 Rozpoczyna pracę jako szkoleniowiec, pierwsze kroki stawia w Marymoncie Warszawa
1955 PZPN powierza mu prowadzenie reprezentacji Polski do lat 19
1956 Rodzi się jego córka Urszula, potem ceniona trenerka łyżwiarstwa figurowego
Choć obowiązków przybywało, Kazimierz Górski starał się poświęcać czas rodzinie. Na zdjęciu z żoną Marią, córką Urszulą i synem Dariuszem podczas wypoczynku we Wrocławiu w 1957 roku.
1960 Z warszawską Legią sięga po wicemistrzostwo
1966 Zostaje trenerem młodzieżowej reprezentacji Polski
1970 W grudniu przyjmuje propozycję pracy w roli selekcjonera drużyny narodowej
1971 Udanie debiutuje jako trener biało-czerwonych, Szwajcaria – Polska 2:4
1972 Po pokonaniu Węgrów 2:1 jego drużyna zdobywa olimpijskie złoto
1973 Zwycięski remis na Wembley i sensacyjny awans do finałów mistrzostw świata
1974 Orły Górskiego trzecią drużyną globu, w małym finale triumf 1:0 nad Brazylią
1975 Najlepszy w historii mecz biało-czerwonych, demolujemy wielką Holandię 4:1
1976 Z igrzysk Polacy wracają z „tylko” srebrnym medalem, Górski podaje się do dymisji
1977 Zdobywa mistrzostwo i Puchar Grecji z Panathinaikosem Ateny
Kazimierz Górski legendą jest nie tylko w Polsce. W Grecji z sukcesami pracował w sumie przez blisko dekadę.
1980 Z maleńkim klubem Kastoria sensacyjnie sięga po Puchar Grecji
1981 Zdobywa mistrzostwo i Puchar Grecji z Olympiakosem Pireus
1982 Wraca do Polski i z Legią dociera do ćwierćfinału Pucharu Zdobywców Pucharów
Legia z pewnością była jego klubem. Kazimierz Górski w Warszawie grał jako piłkarz. W roli trenera pracował w stolicy kilkukrotnie.
1986 Kolejny dublet z Panathinaikosem
1991 Obejmuje funkcję prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej
1995 Kończy kadencję i otrzymuje tytuł prezesa honorowego
2000 Wygrywa plebiscyt „Piłki Nożnej” na najlepszego polskiego trenera XX wieku
Był nagradzany nie tylko przez piłkarskie i sportowe środowisko. Wielokrotnie odbierał odznaczenia państwowe. 3 marca 2006 roku, niespełna trzy miesiące przed śmiercią, Prezydent RP Lech Kaczyński uhonorował Kazimierza Górskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
2006 Umiera 23 maja po długiej i ciężkiej chorobie, zostaje pochowany na warszawskich Powązkach