Historia powstania miejscowego klubu piłkarskiego sięga 1945 roku. Protoplastą dzisiejszego Zagłębia była Organizacja Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych (OMTUR) Lubin. Nowopowstały zespół rozgrywał domowe mecze na boisku położonym przy ulicy Kościuszki. Jednakże długo nie było mu dane występować w tym miejscu, bowiem zniszczyły je radzieckie pojazdy wojskowe. Wiosną 1946 roku KS Zawisza Lubin (nowa nazwa) przeniósł się na odbudowany po wojnie stadion przy ul. Odrodzenia (późniejszy obiekt OSiR-u). I tam też lubiński klub zadomowił się do lat 70. XX wieku (w międzyczasie drużyna kilkakrotnie zmieniała nazwę: KS Gwardia, KS Spójnia, Zawisza, Górnik, MKS Zagłębie Lubin). W 1971 roku w związku z przebudową stadionu OSiR-u Miedziowi przenieśli się na obiekt zastępczy, z żużlową nawierzchnią. Nie były to komfortowe warunki do gry w piłkę nożną. Zawodnicy nie chcieli tam występować. Konieczna była przeprowadzka na boiska w Ścinawie i Chojnowie. Stało się jasne, że Zagłębie potrzebuje nowego „domu”. W 1972 roku rozpoczęła się budowa Stadionu Górniczego, którego gospodarzem lubinianie byli do 1985 roku.

W latach 70. XX wieku rozpoczęła się w Lubinie budowa nowego obiektu – od wykonania pierwszych nasypów pod trybuny. Była to powszechnie stosowana konstrukcja w tamtych latach. Stadion oddano do użytku z wielką pompą 22 lipca 1985 roku, czyli w dniu niezwykle istotnym w czasach PRL-u – Narodowego Święta Odrodzenia Polski, obchodzonym w rocznicę ogłoszenia Manifestu Lipcowego. Oprócz oficjalnych uroczystości odbył się także towarzyski mecz Zagłębia z Pogonią Szczecin (1:1), który obserwowało z trybun ponad 30 tysięcy widzów.

Nowy obiekt był jednym z najnowocześniejszych i zarazem największych w Polsce w tamtym okresie. Mógł pomieścić 35 tysięcy ludzi, posiadał hotel, restaurację oraz gabinety odnowy biologicznej. Tamtejsza arena piłkarska znana była pod dwiema nazwami: Stadion 40-lecia Powrotu Ziem Zachodnich i Północnych do Macierzy oraz Stadion Górniczego Ośrodka Sportu. Debiutanckie spotkanie o stawkę Zagłębie rozegrało na nim 6 dni od otwarcia. W 1. kolejce I ligi (ówczesna ekstraklasa) Miedziowi wygrali z GKS-em Katowice (1:0).

Choć lubiński obiekt został oddany do użytku w święto socjalistyczne, można powiedzieć, że stał się również miejscem, w którym ten ustrój bez żalu pożegnano. W obu przypadkach miała w tym udział reprezentacja Polski. 19 sierpnia 1987 roku w Lubinie odbyło się ostatnie (a przedostatnie w ogóle) na terenie naszego kraju starcie z kadrą NRD (2:0). Biało-czerwoni wygrali po golach Pawła Króla i Waldemara Prusika. Towarzyskie spotkanie obejrzało około 30 tysięcy widzów.

Drugi – i zarazem ostatni – mecz reprezentacji Polski na starym stadionie Zagłębia odbył się 2 lata później. 23 sierpnia 1989 roku, w debiucie selekcjonerskim Andrzeja Strejlaua, Polacy zmierzyli się towarzysko z ZSRR (1:1). Tego dnia padł rekord frekwencji na lubińskim gigancie. Na trybunach zasiadło 50 110 widzów. Był to pożegnalny mecz z tym rywalem, bo choć Związek Radziecki istniał jeszcze przez ponad 2 lata, to reprezentacje obu krajów nie zagrały już więcej ze sobą. Dla naszej kadry był to również ostatni mecz rozegrany na obiekcie GOS-u.

Stadion 40-lecia był świadkiem także innych pamiętnych wydarzeń. To tu dwukrotnie odbyły się mecze o Superpuchar Polski. W 1992 roku Lech Poznań sięgnął po trofeum, pokonując Miedź Legnica (4:2). Spotkanie przeszło do historii polskiej piłki z uwagi na to, że po raz pierwszy w Superpucharze wystąpił przedstawiciel II ligi. Rywalizacja nie wzbudziła wielkiego zainteresowania. Na trybunach zasiadło zaledwie około tysiąca osób.

Skoro mowa o legnickiej drużynie, warto w tym miejscu nadmienić, że rewelacyjny drugoligowiec, który sięgnął w 1992 roku po Puchar Polski, właśnie w Lubinie zmierzył się w 1. rundzie Pucharu Zdobywców Pucharów z finalistą poprzedniej edycji – rewelacyjnym AS Monaco (stadion Miedzi nie spełniał wymogów UEFA). Na obiekcie Zagłębia wystąpili m.in. tacy gracze jak: Youri Djorkaeff, Lilian Thuram, Rui Barros czy Jürgen Klinsmann. Polskiemu klubowi wieszczono w tym starciu klęskę, a skończyło się na skromnej porażce (0:1).

15 lat później od powyższych wydarzeń na lubińskim stadionie ponownie odbył się mecz o Superpuchar. W 2007 roku mistrz Polski Zagłębie Lubin zmierzył się z wicemistrzem – GKS-em Bełchatów (1:0). Skromne zwycięstwo (przy zaledwie 3-tysięcznej widowni) zapewnił gospodarzom Michał Goliński.

Na nieistniejącym już dziś stadionie Górniczego Ośrodka Sportu lubinianie występowali również w europejskich pucharach. To tu podejmowali takich rywali, jak Bologna FC (0:1) w Pucharze UEFA w 1990 roku, Brøndby Kopenhaga (2:1) w Pucharze Europy rok później czy AC Milan (1:4) w Pucharze UEFA w 1995 roku. To ostatnie było nie lada wydarzeniem w stolicy polskiej miedzi. Pomimo mocno niekorzystnego wyniku w pierwszym starciu w Mediolanie (0:4) na trybunach stawiło się 13 800 widzów, chcących z bliska podziwiać gwiazdy europejskiego futbolu, które reprezentowały barwy rossonerich.

W późniejszych latach Zagłębie rywalizowało na swoim stadionie z mniej lub bardziej znanymi drużynami. W latach 1996, 2000-2002 uczestniczyło w Pucharze Intertoto, gdzie mierzyło się m.in. z austriackim SV Ried (2:1), maltańskim Hibernians Paola (4:0), belgijskim KSC Lokeren (1:1) czy nieistniejącym już łotewskim klubem FK Dinaburg (1:1). Potem Miedziowi szybko żegnali się z Europą – w 2006 z Pucharem UEFA po spotkaniach z Dynamem Mińsk (1:1 u siebie, 0:0 na wyjeździe), a rok później w 2. rundzie eliminacji Ligi Mistrzów, po dwóch porażkach ze Steauą Bukareszt (0:1 u siebie, 1:2 na wyjeździe).

Przez lata lubiński kolos przeszedł kilka modernizacji. Drewniane ławki częściowo zastępowano plastikowymi krzesełkami, na których widniała nazwa klubu, w 2003 roku zainstalowano sztuczne oświetlenie o mocy 1400 luksów. To były jednak tylko kosmetyczne zmiany. Przestarzały stadion coraz bardziej odbiegał od obowiązujących standardów. W końcu nastąpiło nieuniknione – podjęto decyzję o budowie w tym miejscu nowej areny.

Prace nad nowoczesnym obiektem w Lubinie rozpoczęto 18 września 2007 roku. Pierwotne plany zakładały postawienie stadionu w niecce po poprzednim. W założeniu miał on przypominać Zentralstadion w Lipsku. Tak się jednak nie stało. Ostatecznie wyburzono wszystkie trybuny, łącznie z wałami ziemnymi, na których były postawione. Murawa nowej areny została nieznacznie przesunięta względem poprzedniej (o około 20 metrów).

Budowa przebiegała w dwóch etapach – w pierwszym z nich wybudowano 3 trybuny, a w drugim trybunę główną z sektorami VIP i miejscami dla prasy. Częściowo otwarty stadion zainaugurował swą działalność 14 marca 2009 roku, zaś w pełni gotowy był 14 sierpnia 2010 roku. Obiekt posiadał całkowicie zadaszone trybuny o pojemności 16 086 miejsc, podgrzewaną murawę, sztuczne oświetlenie o mocy 2000 luksów i spełniał kryteria 3 Kategorii UEFA.

Po starym stadionie ostał się tylko dawny budynek klubowy. Mimo że planowano pozostawić go na pamiątkę, z czasem porzucono ten pomysł. Po prawie pięciu latach od oddania do użytku Dialog Areny (taką nazwę nosiła do 2012 roku) zdecydowano się zrównać z ziemią dawną budowlę. Górowała ona bowiem nad trybunami i zasłaniała front nowego budynku głównego. Obecnie nie ma już po niej śladu.

Na efektownie wyglądającej arenie nie mogło zabraknąć również nowych wydarzeń piłkarskich – i to nie tylko z udziałem miejscowego Zagłębia. W 2009 roku w Lubinie rozegrano mecz o Superpuchar Polski pomiędzy Wisłą Kraków a Lechem Poznań (1:1). Spotkanie rozstrzygnęło się po serii rzutów karnych (nie grano dogrywki), które lepiej wykonywali gracze Kolejorza (4-3). Co warte podkreślenia, jedną z bramek w tym spotkaniu zdobyła wschodząca gwiazda Lecha i reprezentacji Polski – Robert Lewandowski.

Skoro mowa o drużynie narodowej, to i ona zagościła w Lubinie po latach. 10 sierpnia 2011 roku biało-czerwoni zmierzyli się tam towarzysko z Gruzją (1:0), a skromną wygraną polskiej drużynie zapewnił Jakub Błaszczykowski. Mecz obejrzało 12 310 widzów.

Skoro Zagłębie zyskało nowy stadion, wypadało pochwalić się nim na arenie międzynarodowej. W 2016 roku Miedziowi byli jednym z przedstawicieli naszego kraju w Lidze Europy. W kwalifikacjach do tych rozgrywek pomyślnie przeszli przez dwie rundy. Zmierzyli się najpierw ze Sławią Sofia (3:0), a następnie z Partizanem Belgrad (0:0). Zatrzymali się na trzeciej przeszkodzie, którą było duńskie SønderjyskE (1:2).

Wracając jeszcze do wątku poświęconego biało-czerwonym, warto wspomnieć, że oprócz pierwszej reprezentacji Polski w Lubinie gościła także kadra do lat 21. 7 września 2018 roku drużyna prowadzona przez Czesława Michniewicza sprawiła niezbyt miłą niespodziankę w eliminacjach młodzieżowych mistrzostw Europy. W Lubinie młodzi Polacy tylko zremisowali z Wyspami Owczymi (1:1), a punkt w tej rywalizacji uratował naszemu zespołowi Dawid Kownacki, który wykorzystał rzut karny.

Kibice w stolicy polskiej miedzi doczekali się upragnionego stadionu, zasmakowali gry w europejskich pucharach Zagłębia, przyjazdu pierwszej i młodzieżowej reprezentacji Polski. Ale w Lubinie wszyscy liczą na to, że był to dopiero przedsmak tego, co ich czeka, a arena przy Marii Skłodowskiej-Curie 98 będzie świadkiem jeszcze wielu niezapomnianych wydarzeń – w szczególności tych z udziałem ich ukochanego klubu.