Kwalifikacje do Pucharu Europy Narodów 1964 różniły się nieco od poprzednich. Tym razem zgłosiło się 29 krajów, czyli o 12 więcej niż 4 lata wcześniej. Nie zmienił się system eliminacji – grano w formacie pucharowym, w którym przegrywający odpadał. Drużyny musiały przebrnąć 3 rundy – wstępną, 1/8 finału i ćwierćfinał. O awans walczyła również broniąca tytułu drużyna Związku Radzieckiego oraz Hiszpania. Co warte podkreślenia, gdyby gospodarzom nie udało się znaleźć w Top 4, kto inny gościłby uczestników turnieju finałowego. Dziś taka sytuacja wydaje się nie do pomyślenia.

Jedną z największych atrakcji Irlandii Północnej jest Grobla Olbrzyma (formacja skalna na wybrzeżu, obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO). Dla turystów odwiedzających ten kraj, to obowiązkowy punkt na mapie turystycznej. Innym miejscem wartym zobaczenia jest... stadion Windsor Park w Belfaście. Reprezentacja Polski odwiedziła go po raz pierwszy 28 listopada 1962 roku, gdy walczyła z gospodarzami w eliminacjach Euro 1964. Ponad miesiąc wcześniej, 10 października, oba zespoły zmierzyły się na Stadionie Śląskim.

Po wylosowaniu tego przeciwnika w kraju nad Wisłą zapanował entuzjazm. Choć starcie w Chorzowie było premierowym spotkaniem pomiędzy tymi ekipami, to wydawało się, że rywal jest w zasięgu biało-czerwonych. Stało się inaczej. W obecności około 60 tysięcy widzów kadra kapitana związkowego, Czesława Kruga nie poradziła sobie z ćwierćfinalistami mundialu 1958 i przegrała 0:2.

Wiele osób z pewnością kojarzy utwór Elektrycznych Gitar, o powyższym tytule. A w latach 60. Ryba miała..., a w zasadzie – miał, bardzo dużo do powiedzenia. Chodzi o wiceprezesa PZPN, generała Mariana Rybę, z którym w konflikt popadł Ernest Pohl. Po październikowym spotkaniu towarzyskim ze Słowacją w Bratysławie (1:2) „polski Alfredo Di Stéfano”, wraz z Lucjanem Brychczym i Janem Liberdą, wypił o kilka piw za dużo podczas pomeczowej kolacji. Następnie doszło do wymiany zdań pomiędzy nim a wiceszefem związku. Ryba sprawił, że niepokorny piłkarz został zawieszony na 2 lata w prawach reprezentanta. Pohla zabrakło w Belfaście, gdzie biało-czerwoni po raz drugi ulegli Irlandii Północnej 0:2.

Spotkanie na Windsor Park była pożegnalnym dla trenera Kruga. A PZPN powierzył stery kadry tercetowi: Wiesławowi Motoczyńskiemu, Tadeuszowi Forysiowi i Wacławowi Pegzie.

Irlandia Północna, mimo pokonania biało-czerwonych, nie znalazła się w gronie czwórki finalistów. W 1/8 nie sprostała późniejszym triumfatorom – Hiszpanom. W Bilbao padł remis 1:1, a w Belfaście rywale wygrali 1:0. La Roja pokonała też kolejną przeszkodę, którą była... Irlandia (5:1, 2:0). Gospodarzom Pucharu Europy Narodów pozostał więc tylko krok, by znaleźć się w wielkim finale. I ten krok udało się postawić (wygrana po dogrywce z Węgrami 2:1).

O złoto Hiszpanii przyszło rywalizować z... Związkiem Radzieckim, z którym miała zmierzyć się 4 lata wcześniej – w ćwierćfinale kwalifikacji do Euro 1960. Wówczas jednak weto postawił generał Francisco Franco. Faszystowski przywódca zabronił  reprezentantom kraju, z powodów politycznych, wyjazdu do ZSRR. Hiszpanię ukarano walkowerem. Ale okazja do rewanżu przyszła szybciej niż przypuszczano.

Finał rozegrano na Estadio Santiago Bernabéu w Madrycie. Na trybunach zasiadło ponad 79 tysięcy widzów, wśród których znalazł się też Franco. Hiszpański dyktator miał po spotkaniu z ZSRR-em powody do radości. La Roja nie dość, że wygrała z obrońcą trofeum 2:1, to została pierwszą drużyną w historii mistrzostw Europy, która będąc gospodarzem turnieju sięgnęła po złoty medal.