Piłkę zaczął kopać zaraz po wojnie, najpierw w swoich rodzinnych Szopienicach. Gdy miał 19 lat, przeniósł się do pobliskich Siemianowic. Z początku zapowiadał się na niezłego napastnika, strzelając gola za golem na boiskach trzeciej ligi. W 1959 roku na jego snajperskie umiejętności zwrócili uwagę działacze Ruchu i zaproponowali mu przeprowadzę na Cichą. Tam zdążył nawet zagrać kilka razy w ataku z kończącym karierę Gerardem Cieślikiem, ale po pewnym czasie – w dość przypadkowych okolicznościach – został przekwalifikowany na lewego defensora.

W 1960 roku, jeszcze w roli wchodzącego z ławki, Łysko zdobył swój jedyny w piłkarskiej karierze tytuł mistrza Polski. Do historii przeszedł jego popis w meczu z Polonią Bydgoszcz, gdy w ciągu dwóch minut strzelił dwa gole, ustalając wynik na 2:0. Cztery lata później zadebiutował w reprezentacji – i był to dla niego też jedyny w niej występ. 10 maja w Krakowie biało-czerwoni zmierzyli się towarzysko z Irlandią i wygrali 3:1. Obok niego na boisko wybiegli wówczas m.in. Stanisław Oślizło, Jerzy Wilim i Zygfryd Szołtysik.

SAMOKRYTYKA U TRZCIONKI

W Ruchu przez lata pełnił funkcję kapitana. W 1967 roku nieoczekiwanie popadł jednak w konflikt z wszechmocnym prezesem klubu, a jednocześnie ówczesnym wiceministrem hutnictwa Ryszardem Trzcionką. Działacz, który wcześniej wiele razy podkreślał zasługi Łyski dla Niebieskich, wściekł się po przegranym 0:1 ligowym meczu z Cracovią i oskarżył go o sprzedanie spotkania. Jedyna bramka padła bowiem z karnego, po faulu lewego obrońcy na Krzysztofie Hausnerze.

Sprawa była mocno dęta, bo Pasy nie miały już szans na utrzymanie w ekstraklasie i zdobycie dwóch punktów niewiele im dało. Prezes potrzebował jednak kozła ofiarnego, na którego zrzuci winę za przegrany wyścig o mistrzostwo Polski. Padło na kapitana. Łysko został odsunięty od drużyny, a działacze skierowali do PZPN pismo z żądaniem zawieszenia go na trzy lata w prawach zawodnika. Jego kopię wręczyli mu osobiście tuż po zakończeniu sezonu. „To pismo do dziś trzymam w domu na pamiątkę. Teraz śmiać mi się chce, jak je czytam. Wtedy jednak nie było mu do śmiechu. Nachodziłem się do Trzcionki, musiałem złożyć samokrytykę. W końcu zrozumiał swój błąd, wycofał wniosek o dyskwalifikację i łaskawie zezwolił mi na grę w innym klubie” – wspominał po latach.

Z Cichej przeniósł się na Bukową, gdzie spędził ostatnie lata kariery. Miał wówczas 32 lata i cieszył się wielkim szacunkiem nowych kolegów. Tak dużym, że ci z początku traktowali go bardziej jak ojca, farorza, trenera niż kolegę z boiska. Wśród nich był stawiający wówczas pierwsze kroki w dorosłym futbolu Franciszek Sput – później jeden z najlepszych bramkarzy w historii GKS-u.

Ze Sputem Łysko zagrał w 1970 roku w pamiętnym dwumeczu z Barceloną w Pucharze Miast Targowych. U siebie katowiczanie przegrali 0:1, ale w rewanżu sensacyjnie prowadzili 2:0 po golach Gerarda Rothera i Jerzego Nowoka. Skończyło się jednak zwycięstwem Blaugrany 3:2, która awansowała do następnej rundy. Trzy lata później zawiesił buty na kołku i postanowił zostać trenerem.

NA TRENERSKIEJ KARUZELI

Pracę w roli szkoleniowca zaczął wtedy, gdy swoją selekcjonerską przygodę zakończył Kazimierz Górski, czyli w 1976 roku. Najpierw bez większych sukcesów prowadził BKS Stal Bielsko-Biała, potem Sarmację Będzin. Kto wie, jak skończyłaby się jego trenerska kariera, gdyby pod koniec lat 70. roli swojego asystenta nie zaproponował mu Hubert Kostka. Mistrz olimpijski z Monachium szukał człowieka, który pomoże mu zbudować silną drużynę w Bytomiu. To był strzał w dziesiątkę. Już w 1980 roku obaj świętowali z Szombierkami sensacyjne zdobycie tytułu mistrza Polski.

Jako pierwszy trener zadebiutował w ekstraklasie trzy lata później, ale w Ruchu nie zagrzał długo miejsca. W 1985 roku po raz kolejny przeniósł się z Cichej na Bukową, gdzie pracę zaproponował mu Marian Dziurowicz. Na efekty nie trzeba było długo czekać. W lidze katowiczanie zajęli wysokie piąte miejsce, a przy okazji dotarli do finału Pucharu Polski. Spotkanie, rozegrane 1 maja na Stadionie Śląskim, zakończyło się sensacyjnym zwycięstwem GieKSy nad Górnikiem Zabrze – świeżo upieczonym mistrzem kraju. Drużyna Łyski wygrała 4:1, a hat-trickiem popisał się Jan Furtok.

Rok później Katowice znów awansowały do finału, ale tym razem musiały uznać wyższość Śląska Wrocław, który wygrał po serii rzutów karnych. Po meczu głośno było o tym, że kapitan GieKSy Krzysztof Zając nakazał trenerowi wykreślić go z listy zawodników, którzy będą strzelać jedenastki. Wtedy znów dał o sobie znać trudny charakter jednego z piłkarskich działaczy.

W latach 90. kręcił się jeszcze na trenerskiej karuzeli, prowadząc m.in. piłkarzy Górnika Zabrze i Cracovii, ale z początkiem nowego wieku usunął się w cień. Trochę z sentymentu, a trochę „aby całkiem nie zardzewieć” pracował jeszcze w klubach niższych klas w Łaziskach Górnych, Łabędach i Siemianowicach. W ostatnim z tych miast dożył sędziwej emerytury i tam też został pochowany na cmentarzu przy Parafii Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Solidarnie żegnali go kibice GieKSy, Ruchu i ukochanej Siemianowiczanki.