Choć jednym z bohaterów mistrzostw świata 1974 był Jan Tomaszewski, to na turniej w Niemczech Zachodnich trener Kazimierz Górski zabrał trzech bramkarzy. Oprócz Tomaszewskiego byli to Andrzej Fisher i Zygmunt Kalinowski. Obaj mieli za sobą świetny sezon, w którym grali regularnie i świetnie spisywali się w rozgrywkach klubowych. Tomaszewskiego zaś trapiły problemy zdrowotne i walczył z czasem, by zdążyć na mundial. W kadrze zresztą nie występował od października 1973 i słynnego meczu na Wembley.

O zastąpienie Tomaszewskiego w bramce reprezentacji Polski rywalizowali zatem Fischer z Kalinowskim. Piłkarze Górnika Zabrze oraz Śląska Wrocław byli w świetnej dyspozycji, więc Kazimierz Górski i Hubert Kostka, który przygotowywał bramkarzy do gry w mistrzostwach świata, mieli poważny zgryz.

Kto broniłby bramki Polaków, gdyby Tomaszewski nie wydobrzał? Wiosenne sparingi pokazywały, że… nie wiadomo. Pod nieobecność bramkarza ŁKS-u Zygmunt Kalinowski i Andrzej Fischer rozegrali po półtora meczu. Niełatwo było więc orzec, kto był bliżej zastąpienia Tomaszewskiego, który miał jednak na ten temat pewną teorię. Wiązała się ona z błędem administracyjnym, w wyniku którego podczas turnieju w Niemczech polscy bramkarze mieli przypisane numery od 1 do 3, obrońcom przydzielono stroje z numerami 4-10, pomocnicy występowali z liczbami od 11 do 15, a pozostałe numery do 22 mieli napastnicy.

Z przypuszczeń Tomaszewskiego wynika więc, że to Fischer miał większe szanse, by zagrać na mundialu. Faktem jednak jest, że w trakcie turnieju na ławce rezerwowych zasiadali czasem Kalinowski, a czasem Fischer, który znalazł się w kadrze meczowej choćby na spotkanie z Brazylią o trzecie miejsce.

Urodzony 15 stycznia 1952 roku w Swarzędzu Andrzej Fischer w mistrzostwach świata więc nie zagrał, ale jest pełnoprawnym srebrnym medalistą mundialu (wówczas za drugie miejsce przyznawano pozłacane medale, za trzecie – srebrne, a za czwartą pozycję wręczano brązowe krążki). Był wtedy w szczytowym momencie kariery. Wiosną zadebiutował w reprezentacji Polski w przegranym 1:2 meczu towarzyskim z Haiti (w tym spotkaniu grała nasza „młodzieżówka”, ale po latach mecz został uznany za oficjalne starcie pierwszej reprezentacji biało-czerwonych), wyszedł również w podstawowym składzie na zwycięskie (2:0) spotkanie z Grekami w Warszawie. Były to, jak się okazało, jedyne mecze wychowanka Unii Swarzędz w seniorskiej drużynie narodowej (więcej zaliczył w kadrach juniorskich), choć wydawało się, że będzie inaczej. „Wspaniały refleks i równie wspaniałe perspektywy, najgroźniejszy konkurent Jana Tomaszewskiego (...). Jest jednak zawodnikiem bardzo utalentowanym, o refleksie na miarę niezapomnianego Edwarda Szymkowiaka” – pisali o nim Maciej Biega i Krzysztof Wągrodzki w publikacji „Srebrna piłka”. 

W reprezentacji Polski Fischerowi najbliżej było do kolegów z Górnika Zabrze. Podczas zgrupowań mieszkał w pokoju z Jerzym Gorgoniem, z którym w czasie wolnym chętnie rywalizował w pojedynkach pingpongowych. Lubił również dobrą zabawę. Na zakończenie obozu w Zakopanem przed wylotem do Niemiec na mistrzostwa świata biało-czerwoni uczestniczyli w bankiecie, na który wstęp mieli także przedstawiciele mediów. – Dziennikarze napisali potem, że Tomaszewski i ja mamy ładniejsze nogi niż niejedna tancerka – śmiał się Fischer w rozmowie z Karoliną Apiecionek na potrzeby książki „Mundial ‘74. Dogrywka”.

Rok 1974 to również czas, w którym wychowanek Unii Swarzędz potwierdzał swoją ogromną klasę na ligowych boiskach. Wcześniej grał w Olimpii Poznań, z której chciał odejść do Pogoni Szczecin. Trenował z zespołem Portowców przez rok od lata 1970 roku.

Fischer nie doczekał się jednak debiutu w Pogoni, bo Olimpia nie godziła się na stratę zawodnika. W tamtych czasach koniec kontraktu nie oznaczał, że piłkarz może przejść do dowolnego innego klubu. Fischer wrócił więc do gry dopiero po kilkunastu miesiącach, gdy wraz z Włodzimierzem Wojciechowskim i Romanem Jakóbczakiem odszedł z Pogoni do Lecha Poznań. W Szczecinie działacze mieli pretensje o ich transfery, więc wystarali się o półroczną dyskwalifikację dla dwóch ostatnich. Fischer z kolei i tak nie był formalnie jej piłkarzem. Olimpia zaś w końcu zgodziła się na jego odejście, więc po wielomiesięcznych przepychankach mógł powrócić na boisko w barwach Lecha.

Z Kolejorzem Fischer awansował do I ligi (czyli najwyższej klasy rozgrywkowej), a tam spisywał się na tyle dobrze, że latem 1973 roku został bramkarzem Górnika Zabrze. Był to już wprawdzie schyłek wielkiego zespołu, który zostawał mistrzem Polski w 10 z 17 wcześniejszych sezonów, ale będący absolwentem technikum samochodowego Fischer zdołał jeszcze zdobyć ze śląskim zespołem tytuł wicemistrza kraju. Zagrał też w dwumeczu z Partizanem Belgrad (2:2 i 0:3) w Pucharze UEFA 1974/75 oraz w rywalizacji z Aston Villą (1:1) w Pucharze UEFA 1977/78.

Z Górnika Fischer odszedł po spadku zespołu z I ligi (1977/78). Następne lata spędził w GKS-ie Żory, a następnie wyjechał do Niemiec. Występował w SVA Bockum-Hövel 1920/37 oraz VfR Aalen i osiadł w tym kraju na stałe.

Andrzej Fischer zmarł w Niemczech 22 listopada 2018 roku. Miał 66 lat.