Po meczu z Wyspami Owczymi pożegnałem się z kilkoma osobami ze sztabu reprezentacji. [...] Przed wyjazdem, pod hotelem, zauważyłem drugiego trenera kadry Macieja Skorżę. Wyszedłem z auta, żeby się pożegnać, a przy okazji zapytałem, czy wybrali już skład reprezentacji na finały mistrzostw świata w Niemczech. Nie chodziło o mnie, bo to, że jadę, wydawało się oczywiste. Bardziej mnie ciekawiło, na kogo z dwójki napastników się zdecydują – Saganowskiego czy Sosina. – Będziemy o nich długo debatować. O siebie się nie martw. Jedź ostrożnie – troskliwie pożegnał mnie Skorża. Następnego dnia nic nie wskazywało na katastrofę. Rano odwiozłem Fabiana do przedszkola, a potem załatwiałem sprawy, które chciałem pozamykać przed wyjazdem do Niemiec. [...] Ani się obejrzałem, a już był wieczór. Pora kąpania dzieci. W domu nie mam Polsatu i nawet mi nie przyszło do głowy, żeby wybrać się do kogoś na oglądanie, jak selekcjoner Paweł Janas ogłasza skład kadry. Kąpałem w spokoju Fabiana i Oliwkę. Usłyszałem dzwonek w telefonie, ale miałem mokre ręce i nie spieszyłem się z odebraniem. Słyszę, że dzwoni drugi raz po chwili znowu. Pewnie brat albo przyjaciele z gratulacjami. Czego tu gratulować, skoro mój wyjazd od dawna był pewny? Wziąłem telefon do ręki. Cztery połączenia nieodebrane, trzy esemesy. Czytam pierwszego: „Jestem w szoku!”. Drugi dosadniejszy: „Co on kur... narobił?”. O co chodzi? Kogo Janas z tej kadry wyrzucił? W salonie żona oglądała coś w telewizji. Poprosiłem, żeby włączyła telegazetę. – Mam złe przeczucia – wydusiłem z siebie. Popatrzyłem na zestaw napastników: Żurawski, Rasiak, Jeleń, Brożek. Do dziś nie potrafię opisać, co wtedy poczułem. Nie potrafię i tyle. Zakręciło mi się w głowie. Edyta w płacz, jakby zmarł ktoś bliski. Starałem się trzymać fason. – To tylko piłka, świat się nie kończy – pocieszałem żonę, ale w środku sam się gotowałem.
Tomasz Frankowski o braku powołania na mundial w Niemczech
