W poprzednich edycjach najpierw mieliśmy same play-offy, potem wprowadzono fazę grupową, której zwieńczeniem były ćwierćfinały. Te ostatnie zniknęły z kalendarza od kwalifikacji do Euro 1980. Drużyny zostały podzielone na 7 grup – 3 pięciozespołowe i 4 czterozespołowe. Awans wywalczyły tylko te z pierwszych miejsc. Losowanie turnieju finałowego odbyło się 30 listopada 1977 roku w Rzymie – mieście, w którym został rozegrany także wielki finał.

A biało-czerwoni ponownie trafili na Holandię. Pozostałymi grupowymi rywalami były: NRD, Szwajcaria oraz Islandia. Naszej drużyny nie prowadził już Kazimierz Górski, który odszedł ze stanowiska po igrzyskach w Montrealu (1976). Po nim nastała era Jacka Gmocha, który dwa lata później na mundialu w Argentynie zajął 5-6 miejsce, co w kraju uznano za porażkę. Zmiany wydawały się nieuchronne. I tak się stało. „Szczęka” poprowadził reprezentację tylko w pierwszym spotkaniu eliminacji Euro 1980 – z Islandią (2:0) w Reykjavíku. W październiku 1978 nowym selekcjonerem został Ryszard Kulesza.

Nowy trener zaczął od wygranej ze Szwajcarią (2:0) na Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu. Niestety, wyjazdowy mecz w Lipsku z NRD (1:2) skończył się nie tylko porażką (do przerwy nasi piłkarze grali wyśmienicie, prowadzili 1:0), ale również... problemami żołądkowymi. Po latach okazało się, że wschodnioniemieccy działacze dosypali polskim piłkarzom coś do jedzenia, aby zwiększyć szanse NRD na wygraną.

Niepowodzenie w Lipsku powetowaliśmy sobie z wicemistrzami świata – Holandią (2:0). Stadion Śląski w Chorzowie po raz kolejny nie został zdobyty przez Oranje. Bramki zdobyli Zbigniew Boniek i Włodzimierz Mazur (z rzutu karnego). Z Holendrami reprezentacja Polski wywalczyła 3 punkty, bo w rewanżu zremisowała 1:1.

To, co udało się zdobyć z wicemistrzami globu, stracono z NRD. Ze Wschodnimi Niemcami ugraliśmy tylko punkt. Rewanż na chorzowskim gigancie zakończył się wynikiem 1:1 (gol Henryka Wieczorka). Z Islandią i Szwajcarią biało-czerwoni zwyciężali dwukrotnie. Ostatecznie ekipa Kuleszy zajęła 2. lokatę w grupie (z punktem straty do Holandii) i finałowy turniej obejrzała w telewizji.

W jednej ze scen serialu „Alternatywy 4”, z ust zdenerwowanego prezesa spółdzielni mieszkaniowej (w tej roli Gustaw Lutkiewicz) pada zdanie: „Skończyły się, proszę pana, czasy wszechmocnej telewizji”. Sytuacją „normalną” w PRL-u było bowiem przyznawanie mieszkań po znajomości – z dygnitarzami partyjnymi lub redaktorami z TVP. W przypadku Euro 1980 wszechmocna telewizja miała wpływ na istotne zmiany. Czterozespołowe ME nie mały już sensu. Uznano to za marnowanie szansy na większe zyski. UEFA przychyliła się do tych sugestii i zmieniła regulamin.

Jak to wyglądało w praktyce? 8 drużyn podzielono na dwie czterozespołowe grupy, które grały systemem każdy z każdym. Zwycięzcy wchodzili do finału, a ekipy z drugich miejsc rywalizowały o 3. miejsce. Nowicjuszem wśród uczestników byli Grecy, którzy zakończyli zmagania w turnieju po dwóch porażkach i sensacyjnym remisie (0:0) z RFN-em.

Ale mecze Euro 80 nie dostarczyły zbyt wielu emocji. W 14 spotkaniach strzelono zaledwie 27 goli. W finale na Stadio Olimpico w Rzymie Niemcy pokonały Belgię 2:1, po dwóch trafieniach Horsta Hrubescha. Zachodnie Niemcy po raz drugi sięgnęły po mistrzostwo Europy. Królem strzelców został piłkarz triumfatorów – Klaus Allofs (3 gole).

Zawód sprawili gospodarze. Włosi nie zdobyli medalu, gdyż w meczu o 3. miejsce rzuty karne lepiej wykonywali Czechosłowacy (9-8 w jedenastkach, po 90 minutach i dogrywce 1:1).

Na koniec ciekawostki. Euro 1980 było pierwszym turniejem tej rangi, które otrzymało nowy logotyp (piłka w kształcie kwiatu) oraz maskotkę. Mistrzostwa odbyły się w Italii, więc bohaterem musiał zostać… Pinocchio. Drewniany chłopiec z bajki Carlo Collodiego miał białą czapeczkę z napisem „Europa 80”, a jego długi nos pomalowany był w barwy włoskiej flagi. Od tej pory każdy turniej miał swoją własną i niepowtarzalną maskotkę.