Ten gol mógł być dla niego przepustką do lepszego świata. Nie tylko piłkarskiego. Także tego, w którym pensje odbiera się w poważniejszej walucie niż złotówki. W drugiej połowie lat 80., czyli w schyłkowym okresie siermiężnego PRL-u, Serie A była najlepszą ligą świata. To w niej grały największe gwiazdy, na czele z Diego Maradoną. Dariusz Dziekanowski ze swoją bajeczną techniką i szybkością idealnie pasowałby do włoskiej ekstraklasy. A jego wizytówką było przecież kapitalne trafienie, dzięki któremu 16 listopada 1985 roku biało-czerwoni ograli mistrzów świata.
Drużyna legendarnego trenera Enzo Bearzota przyleciała do Katowic w imponującej obstawie. W ślad za nią przyjechało z Italii 45 dziennikarzy i 9 fotoreporterów. Tuż przed starciem na Stadionie Śląskim włoscy reporterzy odwiedzili na zgrupowaniu reprezentację Polski.
Przed tym meczem mieszkaliśmy w schowanym w lesie pałacyku w Promnicach. Przyjechali tam z Bońkiem włoscy dziennikarze. Ugościł ich kołoczem (po śląsku „ciasto” – przyp. red.). Byli zachwyceni pałacykiem i panującą tam atmosferą. Pamiętam, że po szczegółowej odprawie Zbyszek powiedział kolegom: „Panowie, jest jeden sposób, żeby wygrać ten mecz. Musimy Włochów zabiegać. Uważam, że możemy to zrobić”. Tak też się stało.
Włoskie gwiazdy nie przyciągnęły jednak tłumów. Na śląski gigant przyszło „zaledwie” 20 tysięcy kibiców. Dwa miesiące wcześniej, gdy drużyna Antoniego Piechniczka grała z Belgią o awans na mundial 1986, było ich aż 50 tysięcy więcej. Organizatorzy liczyli straty, a dziennikarze… zacierali ręce. Dzięki skromnemu zainteresowaniu bez przeszkód mogli dojechać na stadion. „Bez tłoku, wrzasku, popychania, deptania po piętach” – napisał w „Piłce Nożnej” Stefan Grzegorczyk. Pogoda w listopadowe popołudnie była koszmarna, zdecydowanie zimowa, a nie jesienna. W trosce o murawę organizatorzy odwołali przedmecz kobiecych drużyn Czarnych Sosnowiec z Lokomotiwem Ołomuniec oraz krótki występ znanego muzyka legendarnej grupy SBB – Józefa Skrzeka.
Zamiast piłkarek i śląskiego multiinstrumentalisty przed piłkarzami Polski i Italii hymny państwowe zagrała jedynie górnicza orkiestra Zabrze-Bielszowice. Jej dyrygent, gdy zorientował się, że kibice fałszują, odwrócił się od muzyków i zaczął dyrygować... piłkarską publicznością! Poskutkowało. Narodowa pieśń wybrzmiała równo, jasno i prawdziwie.
Włosi mieli w składzie siedmiu mistrzów świata, ale wszystkich przyćmił nieznany w Italii chłopak z Polski. Już w 6. minucie Dziekanowski popisał się kapitalnym strzałem z dystansu, a później raz za razem ośmieszał byłego kolegę Zbigniewa Bońka z Juventusu Turyn.
Grałem na prawej pomocy, na Antonio Cabriniego, w tamtym okresie bezsprzecznie jednego z najlepszych lewych obrońców świata. O tym, że wychodziło mi jeśli nie wszystko, to w każdym razie bardzo dużo, najlepiej świadczy jego reakcja; w przerwie podszedł do Zbyszka Bońka, z którym występowali wtedy wspólnie w Juventusie Turyn (to błąd, Boniek w meczu z Włochami występował już jako piłkarz AS Roma – przyp. red.), i powiedział mu, że jeśli nie przestanę tak kiwać, to on zrobi mi coś takiego, po czym zniosą mnie z boiska, bo on ma tego dość i nie przywykł, żeby ktoś go bezustannie ośmieszał.
Polacy dowieźli skromną wygraną do końca i godnie uczcili 50. mecz Antoniego Piechniczka w roli selekcjonera. Było to pierwsze zwycięstwo biało-czerwonych na własnym boisku nad aktualnym mistrzem świata. Ten wyczyn powtórzył dopiero 29 lat później zespół Adama Nawałki, pokonując 2:0 Niemców na Narodowym. Dla Dziekanowskiego gol strzelony Italii był jednym z najważniejszych w karierze, ale nie zapewnił transferu do Włoch. Mówiło się o zainteresowaniu Interu Mediolan; kilka lat później „Dziekan” miał zostać piłkarzem Pescary. Ostatecznie zamiast na Półwysep (Apeniński) trafił na Wyspy (Brytyjskie). Najpierw do Celtiku Glasgow, a później do Bristol City.
