Ten potężnie zbudowany stoper uznawany jest za legendę Lecha. Łukasik spędził w Kolejorzu aż 13 sezonów (de facto o jeden więcej, ale w rozgrywkach 1991/92 nie występował z powodu kontuzji), rozegrał 245 meczów i strzelił 14 goli. Trzynastka okazała się szczęśliwa. Z klubem ze stolicy Wielkopolski wywalczył 4 tytuły mistrzowskie, 2 krajowe puchary, a także pokazał się w Europie. Do historii przeszły mecze Kolejorza z Barceloną w Pucharze Zdobywców Pucharów (1988). Łukasik stoczył wtedy wiele zwycięskich pojedynków ze słynnym Anglikiem Garym Linekerem, a Lech odpadł dopiero po rzutach karnych. W reprezentacji Polski grał u trzech selekcjonerów. I choć debiutował w kadrze przed mundialem w Meksyku, to nie dane mu było pojechać na mistrzostwa świata.
Wychowanek Polonii Leszno od początku uznawany był za duży talent. Dzięki warunkom fizycznym (194 centymetry wzrostu) oraz pracowitości, szybko zadebiutował w seniorskim zespole. Miał wówczas 16 lat. Prawdopodobnie podczas meczu rezerw Kolejorza z Polonią (baraż o awans do III ligi) młody obrońca wpadł w oko trenerom z Poznania. Mimo że początki przy Bułgarskiej nie były dla niego łatwe, to z czasem stał się podstawowym stoperem drużyny.
W końcu zwrócił na niego uwagę selekcjoner Antoni Piechniczek, który powołał go na zagraniczne tournée. Szkoleniowiec nie mógł skorzystać z zawodników występujących za granicą, wybierał więc spośród ligowców. Łukasik zadebiutował 5 lutego 1985 roku na Estadio Corregidora w Querétaro, gdzie Polska zmierzyła się towarzysko z Meksykiem. Dla lechity nie była szczęśliwa premiera, bowiem biało-czerwoni przegrali aż 0:5. W naszym zespole debiutował również bramkarz Eugeniusz Cebrat. Na meksykańskiej ziemi wystąpili tego dnia jeszcze m.in. Krzysztof Pawlak, Ryszard Komornicki czy Mirosław Okoński.
Podróż do Querétaro nas wykończyła, warunki klimatyczne też. Rywal znajdował się w znakomitej dyspozycji i miał naprawdę klasowych piłkarzy. Pamiętam Javiera Aguirre, który zrobił dużą karierę jako trener i Manuela Negrete, obaj byli bohaterami mundialu w 1986 roku.
Łukasik uzbierał 27 meczów w koszulce z orzełkiem na piersi. Jak sam przyznał, to stanowczo za mało. Najbardziej żal mu selekcjonerskiej kadencji Wojciecha Łazarka. Jego zdaniem drużyna mogła osiągnąć wtedy znacznie więcej, bo miała klasowych piłkarzy. Biało-czerwonym jednak nie wyszło, doszło więc do zmiany selekcjonera. To właśnie za czasów Andrzeja Strejlaua stoper Lecha rozegrał ostatni mecz w drużynie narodowej.
Było to 15 sierpnia 1990 roku w Paryżu, na słynnym Parc des Princes. Towarzyskie starcie z Francją zakończyło się bezbramkowym remisem, a lechita wszedł na boisko na ostatnie 4 minuty.
Na koniec warto wrócić do wątku klubowego. Łukasik był u szczytu kariery, gdy zgłosiło się po niego holenderskie Groningen. Transfer upadł, bowiem podczas badań wyszło na jaw, że defensor Kolejorza ma zerwane więzadło krzyżowe oraz uszkodzoną rzepkę kolanową. Przez to stracił sezon 1991/92, który poznaniacy zakończyli na 1. miejscu w lidze (miałby wówczas na koncie 5 tytułów mistrzowskich).
Rok dochodziłem do siebie. Ile mi przepadło meczów w lidze, w reprezentacji Polski, chyba w najlepszym czasie sportowej kariery, aż nie chcę wnikać.
W 1993 r. Łukasik wyjechał do Izraela. W Hapoelu Tel Awiw spędził 3 lata. Po powrocie do Polski trafił na krótko do Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski. Na zakończenie kariery wrócił jednak do Poznania. W 1998 r. ostatecznie zakończył grę w piłkę.
Ale nie odszedł od futbolu. Jeszcze jako zawodnik był asystentem trenera w Lechu (od 1996 r.). Później pracował samodzielnie w klubach z niższych lig. Do Kolejorza wrócił w 2007 r., by przez 5 lat trenować młodzieżowców. Zajmował się również szkoleniem w MSP Szamotuły. Wśród drużyn, które prowadził były m.in. Górnik Konin, Huragan Pobiedziska, Sparta Brodnica, Iskra Szydłowo i Drwęca Nowe Miasto Lubawskie.
► Mistrz Polski z Lechem Poznań (1983, 1984, 1990, 1993)
► Puchar Polski z Lechem Poznań (1984, 1988)
