Urodził się 3 stycznia 1940 roku w Otmęcie, który dziś jest dzielnicą Krapkowic. Piłkarskiego fachu nauczył go ojciec – Ryszard. To właśnie senior rodu Blautów zadbał o wykształcenie syna. Dużo uwagi poświęcił zwłaszcza wyszkoleniu technicznemu, przewidywaniu sytuacji boiskowych i odpowiedniemu ustawianiu się.

Jako junior, oprócz gry w podwórkowej drużynie prowadzonej przez ojca, trenował również w Budowlanych Gogolin. Ale to nie tam został wypatrzony przez działaczy Odry Opole, czyli pierwszy poważny klub w karierze.

Hasło znanego dziś turnieju dla dzieci idealnie oddaje sytuację, która przytrafiła się Blautowi w 1955 roku. „Trybuna Opolska” zorganizowała zawody tzw. dzikich drużyn. Ze Strzałą Gogolin młodemu Bernardowi udało się sięgnąć po mistrzostwo województwa opolskiego. Podczas turnieju wpadł on w oko słynnemu trenerowi Odry, Teodorowi Wieczorkowi. Szkoleniowiec zapragnął mieć w swym zespole utalentowanego młodzieńca – i dopiął swego. To w Opolu Blaut wypłynął na szerokie wody. W Odrze dał się zapamiętać z tak dobrej strony, że został wybrany do jedenastki 60-lecia Odry Opole.

W 1961 roku „Długopis” otrzymał powołanie do wojska. Wcielono go do jednostki w Zgorzelcu. Tam przeszedł trzymiesięczne przeszkolenie, by następnie przenieść się do stołecznej Legii, w której grał przez 10 lat.

Przenosiny do klubu z Łazienkowskiej 3 dla jednych były marzeniem, a dla innych… karą. Blaut należał do tej pierwszej grupy. Po latach wspominał, że transfer do Wojskowych uważał za wielki zaszczyt i wyróżnienie.

Wydawało się, że w stolicy będzie mu trudno wskoczyć do pierwszego składu. Stało się jednak inaczej. „Dziadek” (drugi z pseudonimów) szybko stał się kluczową postacią pomocy, obok Lucjana Brychczego i Kazimierza Deyny. Mówiło się wówczas, że to trio tworzy jedną z najlepszych, o ile nie najlepszą drugą linię w Europie.

Ze wspomnianą trójką zawodników Legia rozegrała kilka pamiętnych spotkań w europejskich pucharach. Choćby dwumecz z francuskim AS Saint-Étienne – wygrany w Warszawie 2:1 i na wyjeździe 1:0 – w Pucharze Europy 1969/70, czy późniejsze starcia z Feyenoordem Rotterdam (0:0 w Polsce i 0:2 w Holandii) w półfinale, po których Wojskowi odpadli z rozgrywek.

Z Blautem w składzie – i w roli kapitana – legioniści stoczyli jeszcze inny ciekawy dwumecz – z Atlético Madryt. Doszło do niego w marcu 1971 roku. Drużyna z Warszawy przegrała pierwsze starcie w stolicy Hiszpanii jedną bramką (0:1) i miała nadzieję na udany rewanż. Mistrzowie Polski stali przed ogromną szansą na powtórzenie sukcesu sprzed roku, jakim był awans do półfinału Pucharu Europy. Do pełni szczęścia zabrakło jednego gola, bo przy Łazienkowskiej Wojskowi zwyciężyli 2:1.

W Legii „Długopis” grał do końca 1972 roku. Zdobył dwa mistrzostwa kraju i trzy Puchary Polski (ostatni w 1973 r, gdy nie było go już w stolicy, ale występował w meczach wcześniejszych rund). Od 4 lat nie był w Warszawie jedynym Blautem, bowiem do klubu z Łazienkowskiej 3 trafił „Malina” – czyli jego brat, Zygfryd. Bernard wyruszył na poszukiwanie szczęścia na Zachodzie, gdzie trafił do francuskiego FC Metz. Spędził w nim tylko rok i zakończył karierę.

Było o klubach, pora poruszyć wątek reprezentacyjny. Przygoda Blauta z drużyną narodową rozpoczęła się 13 listopada 1960 roku. Będący wówczas zawodnikiem Odry pomocnik, zadebiutował w kadrze w towarzyskim spotkaniu z Węgrami (1:4) rozegranym w Budapeszcie. „Długopis” przebywał na murawie przez 90 minut.

W sumie w biało-czerwonych barwach starszy z braci Blautów wystąpił 36 razy i zdobył 3 bramki (dla porównania, Zygfryd zagrał tylko 1 mecz w koszulce z orzełkiem). Premierowe trafienie zaliczył w towarzyskim spotkaniu z Norwegią (9:0), które odbyło się 4 września 1963 roku na stadionie Pogoni w Szczecinie. Jednak to nie ten gol przeszedł do historii reprezentacyjnych występów w kadrze pana Bernarda.

Prawie 5 lat później, 20 czerwca 1968 r., na Stadion Dziesięciolecia w Warszawie zawitała wielka Brazylia – ówczesny dwukrotny mistrz świata. 70 tysięcy widzów na trybunach było świadkami bardzo ciekawego widowiska, okraszonego aż 9-cioma bramkami. Jednak w przeciwieństwie do starcia z Norwegią, tym razem wszystkie gole nie były dziełem biało-czerwonych. Towarzyski bój z canarinhos zakończył się porażką Polaków 3:6. Ale to właśnie trafienie Blauta zostało uznane za najefektowniejsze w historii stołecznego obiektu.

Ostatniego, ale już nie tak efektownego gola „Długopis” strzelił w towarzyskim meczu z Czechosłowacją (2:2) rozegranym 25 października 1970 roku w Pradze.

Blauta ominęły największe sukcesy reprezentacji Polski. Nie dane mu było pojechać na igrzyska olimpijskie w 1972 roku. Trener Kazimierz Górski wolał postawić na młodszych, wchodzących dopiero do zespołu piłkarzy. Reprezentacyjny rozdział w karierze pana Bernarda zakończył się w eliminacjach Euro 1972. 5 grudnia 1971 r. Polska przegrała z Turcją (0:1) w Izmirze.

W 2005 roku, w rozmowie z „Nową Trybuną Opolską” Blaut wspomniał zdanie, które wypowiedział wiele lat wcześniej: „Założyłem sobie, że jak skończę 60 lat, to skończę pracę trenera i tak zrobiłem”. Jako szkoleniowiec zaczął pracować zaraz po zawieszeniu butów na kołku. Rozpoczynał od młodzieżowej drużyny Legii, a następnie prowadził seniorów Hutnika Warszawa. Potem został asystentem I trenera w Jagiellonii Białystok. Tę samą funkcję sprawował w reprezentacji Polski, w której pomagał zarówno Kazimierzowi Górskiemu, jak i Jackowi Gmochowi oraz Antoniemu Piechniczkowi. Raz zdarzyło mu się nawet pełnić rolę selekcjonera – w zastępstwie ostatniego z wymienionych selekcjonerów. Było to spotkanie towarzyskie z Czechosłowacją (1:3) w 1985 roku w Brnie. „Długopis” dał szansę wielu debiutantom. Pan Antoni w tym czasie pozostał w Wiśle, gdzie przygotowywał podstawowy skład do arcyważnej konfrontacji z Belgią (0:0) w eliminacjach MŚ.

Po rozstaniu z kadrą Blaut wyjechał z Polski. Prowadził zespoły z Tunezji i Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Przez 3 miesiące był nawet selekcjonerem reprezentacji drugiego z wymienionych krajów.

Po zakończeniu pracy za granicą, wrócił do Polski, ale nie podjął pracy w żadnym z rodzimych klubów. W 2006 roku pojechał do Niemiec obejrzeć na żywo mecze biało-czerwonych na mistrzostwach świata. Po powrocie z mundialu ciężko zachorował. I choć w swoim życiu wygrał wiele spotkań na boisku, to tego „meczu” niestety już nie zdołał. Blaut, o którym mówiono, że był człowiekiem wielkiej dobroci, chętnie niosącym pomoc kolegom z drużyny (m.in. Deynie), a także tym nieco już zapomnianym graczom (jak np. Władysławowi Grotyńskiemu czy Wiesławowi Korzeniowskiemu), zmarł 19 maja 2007 roku w Warszawie. 5 dni później spoczął na Cmentarzu Wolskim. Miał 67 lat.