Był 1935 rok. Grupa młodzieży zakochana w piłce nożnej postanowiła samowolnie zająć teren pod boisko, mieszczący się w pobliżu Szkoły Podstawowej nr 2 im. Adama Mickiewicza, której siedziba znajdowała się przy ulicy Politańskiej (dziś Czyżewskiego). Władze miejskie były oburzone takim postępowaniem. Zapowiedziano wysokie kary grzywny dla młodych ludzi, w wysokości ówczesnych 100 złotych. Na szczęście odstąpiono od ich wymierzenia. Dziś kibice GKS-u mają za co dziękować wspomnianej grupce, bo gdyby nie ich upór, to obiekt zapewne nigdy by nie powstał.

Boisko przy „Mickiewiczu” oddano do użytku w 1936 roku. Miało wymiary 90x60 metrów i było położone pomiędzy topolami, które wyznaczały kształt „stadionu”. W takim stanie przetrwało wojenną zawieruchę.

Po wojnie z obiektu korzystała w głównej mierze młodzież. W 1950 roku doszło do pierwszych zmian na tym terenie. Boisko zostało przesunięte o kilkadziesiąt metrów w kierunku zachodnim. Zmianie uległy też jego wymiary. Od tamtej pory wynosiły 100x65 m. Wzdłuż murawy ustawione zostały prowizoryczne trybuny w postaci ławek. Dodatkowo, na bramkach zawisły... siatki, które upletli fani RKS Skry (ówczesnego gospodarza).

Dużo zmian zaszło pomiędzy 1954 a 1956 rokiem. Powstały: 400-metrowa bieżnia, skocznie w dal i wzwyż, rzutnie dyskiem i pchnięcia kulą oraz boiska do koszykówki i siatkówki. Dla fanów piłkarskich najważniejsza była jednak rozbudowa samego stadionu. To wtedy powstała trybuna zachodnia na 1,5 tysiąca widzów. Liftingowi poddano także płytę boiska, którą wyrównano, zbudowano ciągi melioracyjne, zaś z blisko 3000 metrów sześciennych ziemi usypano skarpę oddzielającą teren obiektu od pobliskiej szkoły. Nie zapomniano również o szatniach. Piłkarze mieli od tamtej pory możliwość korzystania z kabin prysznicowych z ciepłą wodą (zamontowano podgrzewacze) i umywalek. Koszt prac modernizacyjnych pochłonął 600 tysięcy złotych, a spory wkład w poprawę warunków stadionowych mieli zarówno miejscowi fani, jak i sami zawodnicy wykonujący prace w – jakże modnym w PRL-u – czynie społecznym.

Kolejne duże zmiany na terenie dzisiejszej ulicy Sportowej 3 w Bełchatowie zaszły na początku lat 80. XX wieku, już po powołaniu do życia GKS-u „Węgiel Brunatny”. Klub rozpoczął zmagania od A-klasy, ale sukcesywnie piął się w ligowej hierarchii, by w 1982 roku awansować na trzeci poziom rozgrywkowy. Domowe mecze Brunatni musieli wówczas rozgrywać na stadionie zastępczym – OSiR-u „Wawrzkowizna”. W tym czasie na ich przyszłym obiekcie trwały prace remontowe. Wokół boiska usypano wały ziemne, na których wybudowano trybuny z 5 tysiącami miejsc siedzących oraz z tysiącem stojących. Powstał również budynek klubowy z szatniami, sauną i odnową biologiczną, świetlica, kawiarnia i pomieszczenia administracyjno-gospodarcze. Zmieniła się też płyta boiska – murawę poddano niwelacji (zredukowano nierówności) i drenażowi oraz zwiększono jej wymiary – do 105x70 m.

W 1995 roku fani GKS-u Bełchatów (nazwa obowiązywała od stycznia 1983 roku) byli świadkami historycznej chwili. Otóż ich pupile awansowali po raz pierwszy do I ligi (ekstraklasy). Na najwyższym szczeblu Brunatni występowali przez 2 sezony. Końcówka lat 90. XX wieku to balansowanie na linie – spadek-awans-spadek. W 2005 roku udało się wrócić do krajowej elity na 8 lat. Wraz z wprowadzaniem kolejnych wymogów licencyjnych przez PZPN przy Sportowej 3 musiały nastąpić bardzo poważne zmiany. Począwszy od 2001 roku rozpoczęła się gruntowna przebudowa stadionu, która zakończyła się po 8 latach.

Całkowicie zmieniona została bryła stadionu. Na pierwszy ogień poszły trybuny. Część z nich wybudowano od nowa, część powiększono i odnowiono. Na każdej zainstalowano plastikowe krzesełka w klubowych barwach. Z początku tylko trzy z czterech trybun były zadaszone. W drugiej połowie 2003 roku pojawiło się sztuczne oświetlenie (2000 luksów), a niecałe trzy lata później debiut zaliczyła podgrzewana murawa. W międzyczasie wyremontowano budynek klubowy oraz zainstalowano telebim. Wiosną 2009 roku oddano do użytku trybunę północną, a jako ostatnią zmodernizowano południową – tę dla zagorzałych sympatyków GKS-u. Po jej zadaszeniu stadion był gotowy. Mógł pomieścić 5264 widzów.

Jeśli ktoś oglądał film „Galimatias, czyli kogel-mogel II”, z pewnością kojarzy powyższe zdanie wypowiedziane w jednej ze scen przez Barbarę Wolańską (w tej roli Ewa Kasprzyk) do męża (Zdzisław Wardejn). Tak też mogliby powiedzieć reprezentanci Polski, którzy w odstępie prawie 10 lat zagrali towarzyskie mecze na stadionie przy Sportowej 3 w Bełchatowie. Oczywiście, kadra przez ten czas również bardzo się zmieniła, ale nie oznacza to, że żaden z ówczesnych piłkarzy nie dostrzegłby ogromnej różnicy w wyglądzie obiektu.

Po raz pierwszy drużyna narodowa zawitała tam 27 sierpnia 1996 roku. Biało-czerwonych prowadził wówczas Antoni Piechniczek. W obecności około 4 tysięcy widzów Polacy zmierzyli się z Cyprem (2:2). Publiczność mogła czuć zawód, bowiem nasz zespół nie utrzymał dwubramkowego prowadzenia. Nie był to najlepszy okres dla reprezentacji, która od 14 miesięcy nie potrafiła odnieść zwycięstwa.

Na następną wizytę kadrowiczów w Bełchatowie trzeba było poczekać blisko dekadę. Ale i tym razem fani nie zobaczyli triumfu biało-czerwonych. 2 maja 2006 roku przygotowująca się do startu w MŚ w Niemczech drużyna Pawła Janasa dostała zimny prysznic od Litwy (0:1). Był to ostatni jak dotąd mecz Polaków na stadionie GKS-u.

Na zmodernizowanym bełchatowskim obiekcie odbyły się trzy finałowe batalie krajowych pucharów. Dwa z nich miały miejsce w 2007 roku. 1 maja doszło tam do decydującej bitwy w Pucharze Polski, w której naprzeciw siebie stanęły Korona Kielce i Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski. Trofeum wywalczyła druga z wymienionych drużyn, która wygrała 2:0.

Nieco ponad miesiąc później (10 czerwca) w Bełchatowie rozegrano finał pierwszej edycji Pucharu Ekstraklasy, w którym walczył miejscowy GKS. Nie sprostał jednak... Dyskobolii (0:1). Tym samym obiekt przy Sportowej 3 po raz drugi z rzędu okazał się szczęśliwy dla drużyny z Grodziska Wielkopolskiego.

Rok później bełchatowski stadion był znów był areną finału Remes Pucharu Polski. Tym razem zmierzyły się w nim dwa najlepsze zespoły ekstraklasy – Wisła Kraków i Legia Warszawa. Przez 120 minut spotkania kibice nie doczekali się goli. Zwycięzcę wyłoniła dopiero seria rzutów karnych, wygrana przez Wojskowych 4-3.

Mówi się, że jak spadać, to z wysokiego konia. Tak też było w przypadku GKS-u Bełchatów. W 2007 roku – najlepszym dla tego klubu w ekstraklasie – drużynie prowadzonej przez Oresta Lenczyka koło nosa przeszło mistrzostwo Polski (zdobyło je Zagłębie Lubin z Czesławem Michniewiczem na ławce trenerskiej). 2. miejsce pozwoliło na udział w eliminacjach Pucharu UEFA. Brunatni gościli u siebie Ameri Tbilisi (2:0) oraz Dnipro Dniepropietrowsk (2:4).

W kolejnych latach nie udało się powtórzyć sukcesu w kraju, a bełchatowski klub powoli zaczął staczać się w ligowej tabeli, aż w 2013 roku pożegnał się z ekstraklasą. Po jednym sezonie na zapleczu udało się wprawdzie powrócić na najwyższy szczebel, ale na krótko. GKS grał albo w I, albo w II lidze, a najgorsze dla jego kibiców nastąpiło 23 lutego 2022 roku, gdy drużyna została wycofana z drugoligowych rozgrywek.

Choć bełchatowianie nie grali od 2015 roku w ekstraklasie, to GIEKSA Arena nie zniknęła z mapy obiektów w najwyższej z futbolowych lig w naszym kraju. Po 4 latach od spadku GKS-u ekstraklasa znów zawitała do Bełchatowa. Ale nie za sprawą Brunatnych, tylko Rakowa Częstochowa, który po awansie występował tam z konieczności przez pewien czas w roli gospodarza. Frapujące kibiców bełchatowskich pytanie: „Kiedy i czy GKS ponownie zagra na swoim stadionie w ekstraklasie?” – pozostaje na razie bez odpowiedzi.