SZEŚĆ KILOGRAMÓW OBYWATELA MNIEJ

Premierowe starcie z dwukrotnymi mistrzami świata, i to w „jaskini lwa”, było zwieńczeniem blisko miesięcznego tournée kadry Antoniego Piechniczka po Włoszech i Ameryce Południowej. W tym czasie piłkarze rozegrali dziewięć spotkań, w tym pamiętne starcie z River Plate.  Na stadionie w Mar del Plata biało-czerwoni prowadzili 4:2, ale stracili trzy bramki i przegrali wydawało się „wygrany mecz”.  Gdy kibice River fetowali fenomenalnego gola Enzo Francescolego strzelonego tzw. „chileną” już w doliczonym czasie, Baran długo dochodził w szatni do siebie. Gra w ponad 30 stopniowym upale i przy olbrzymiej wilgotności zrobiła swoje. Jak się okazało harujący od szesnastki do szesnastki napastnik stracił w trakcie meczu aż sześć kilogramów!  Ale nic w tym dziwnego. Tuż przed rozpoczęciem zgrupowania Baran chorował na zapalenie płuc i organizm nie był optymalnie przygotowany do tak dużego wysiłku.    

MAZUREK MARYNARZY

Ale do najważniejszego meczu tego tournée piłkarze przygotowali się znakomicie. Także pod względem PR-u, choć wtedy niewiele osób w Polsce znało znaczenie tego słowa. Kadra Piechniczka wbiegła na murawę stadionu w Montevideo z... urugwajską flagą. To musiało się spotkać z entuzjazmem miejscowych kibiców. A naszym graczom zrobiło się jeszcze raźniej gdy usłyszeli z trybun „Mazurka Dąbrowskiego”. Hymn gromko zaśpiewała grupa około 400 polskich marynarzy, których statki zawinęły do stolicy Urugwaju. Biało-czerwoni szybko odwdzięczyli się za wsparcie. Już w 7. minucie Baran wykorzystał dośrodkowanie Włodzimierza Smolarka. Na trybunach konsternacja. Urugwajczycy zagrali wprawdzie bez piłkarzy występująych w zagranicznych klubach (w tym bez Francescolego), ale i tak byli faworytami. Co z tego skoro na przerwę, to goście schodzili do szatni z jednobramkowym prowadzeniem.  

PORANNA WIADOMOŚĆ 

W drugiej połowie poszliśmy z dwukrotnymi mistrzami świata na wymianę ciosów. I opłaciło się. Na gola Miguela Bossio błyskawicznie odpowiedział Krzysztof Baran. Tym razem asystował Dariusz Dziekanowski, a tygodnik „Sportowiec” bardzo „plastycznie” opisał historię drugiego gola strzelonego przez biało-czerwonych. Niestety, to co zyskaliśmy dzięki Krzysztofowi Baranowi, straciliśmy przez Józefa Wandzika. To po błędzie polskiego bramkarza przy obronie niezbyt groźnego strzału z rzutu wolnego gospodarze doprowadzili do remisu. Do Polski wiadomość o starciu z Urugwajem nadeszła wczesnym rankiem. Wtedy wydawało się, że Krzysztof Baran strzelił gole w debiutanckim meczu w reprezentacji. Dopiero po latach PZPN dokonał rewizji wszystkich spotkań kadry i za oficjalne uznał cztery mecze młodzieżówki z Japonią w 1981 roku. Z tego powodu dla bohatera z Montevideo był to już piąty występ w reprezentacji. Trochę szkoda, bo jak debiutować to z przytupem, a dwa gole z Urugwajem świetnie się do tego nadają.   

NA MUNDIAL W ROLI TURYSTY

Jak wyważa się kopniakiem drzwi do reprezentacji, to wyjazd na mundial ma się właściwie w pakiecie. Ale do Meksyku Baran pojechał tylko w roli turysty. Razem z Waldemarem Prusikiem mógł jedynie dopingować kolegów z trybun i brać udział w treningach w ośrodku Bahia Escondida.  Ale to stanowczo za mało jak na aspirację 26-letniego piłkarza, którego kilka miesięcy wcześniej urugwajacy dziennikarze nazwali „Białą strzałą z Polski”.  Czego zabrakło, by pomóc kolegom w trakcie Mexico’86? Umiejętności, szczęścia, siły przebicia? To jedna z tajemnic mundialu, ale do dziś Baran nie może pogodzić się z decyzją selekcjonera Antoniego Piechniczka. Na pocieszenie zostały mu coraz bardziej wyblakłe wspomnienia z Estadio Centenario w Montevideo. 

► ZOBACZ STRONĘ MECZU URUGWAJ – POLSKA (1986)