Na polskich boiskach był jednym z najbardziej utytułowanych zawodników. A po mistrzowskie laury sięgał z naszpikowaną gwiazdami Wisłą Kraków. W ekstraklasie rozegrał 435 spotkań, co dawało mu 4. miejsce w historii rozgrywek. W drużynie narodowej były obrońca zagrał natomiast 29-krotnie. W cyklu „Z biegiem lat, z biegiem dni” przedstawiamy Arkadiusza Głowackiego – uczestnika mistrzostw świata z 2002 roku.
Gdy mówimy o popularnym „Głowie”, na myśl przychodzi od razu Wisła Kraków. To z tym klubem przede wszystkim jest kojarzony ten były defensor. Ale należy pamiętać, że pierwsze ekstraklasowe kroki Głowacki stawiał w Lechu Poznań. Pod Wawel przeniósł się w 2000 roku i grał tam (z dwuletnią przerwą na pobyt w Turcji) do 2018 roku. I właśnie jako wiślak zadebiutował w reprezentacji Polski. Premierowy występ zaliczył za kadencji Jerzego Engela, Było to 10 lutego 2002 roku w towarzyskim spotkaniu z Wyspami Owczymi (2:1) na stadionie Tsirion w cypryjskim Limassol. W kadrze złożonej z przedstawicieli polskiej ekstraklasy na murawie pojawili się tacy gracze, jak np.: Jakub Wierzchowski, Tomasz Ciesielski, Paweł Kaczorowski czy Tomasz Moskała. „Głowa” zagrał cały mecz.
Głowacki nie wystąpił w żadnym ze spotkań eliminacji MŚ 2002. Ale znalazł się w kadrze Engela na turniej finałowy. Na azjatyckim mundialu zagrał dopiero w trzecim meczu grupowym – już tylko o honor – ze Stanami Zjednoczonymi (3:1). I był to jedyny występ legendy Wisły w turnieju mistrzowskim. W drużynie narodowej pojawiał się potem jeszcze u innych selekcjonerów, grał m. in. w kwalifikacjach do MŚ 2006 i Euro 2008. Wpływ na taką, a nie inną reprezentacyjną karierę „Głowy” miały urazy oraz słabsze mecze w koszulce z orzełkiem, gdy po jego niefortunnych interwencjach padały gole dla przeciwników. Z tego powodu przylgnął do niego pseudonim „Pan pech”.
Takie występy powodują, że przychodzi mi do głowy, że coś ze mną nie tak. Parę razy przysiadłem nad tym problemem i stwierdziłem, że to jednak tylko pojedyncze wpadki. Większość meczów mam niezłych, przychodzi jeden niefortunny i wokół Głowackiego robi się głośno. Popełniam błędy, bo ze wszystkich sił staram się pomóc drużynie.
Liczba występów w biało-czerwonym trykocie zatrzymała się na 29. Ostatni raz Głowacki przywdział reprezentacyjną koszulkę 15 listopada 2011 roku – za kadencji Franciszka Smudy. Z kadrą pożegnał się w towarzyskim starciu z Węgrami (2:1), na stadionie Lecha Poznań. „Głowa” grał od początku, ale został zmieniony w 59. minucie przez Łukasza Piszczka. Na boisku zobaczyliśmy m.in.: Łukasza Fabiańskiego, Adama Matuszczyka czy Adriana Mierzejewskiego.
Gdy selekcjonerem został Adam Nawałka, chciał powołać do reprezentacji 34-letniego wówczas Głowackiego. Ale ten odmówił.
Przez piętnaście lat niczego z reprezentacją nie osiągnąłem. Doszedłem więc do wniosku, że to zły moment, by te starania kontynuować. Są piłkarze młodsi, lepsi i zdrowsi ode mnie. Teraz wcielę się w rolę kibica.
Karierę zakończył latem 2018 roku. Wieloletni kapitan Wisły zamienił piłkarską szatnię na gabinet dyrektora sportowego Białej Gwiazdy. Po roku w klubie zmieniła się jednak wizja szefostwa, które postanowiło zreorganizować dział sportowy. Na jego czele stanął Głowacki, ale już w innej roli – dyrektora działu skautingu. Tę funkcję pełnił do 1 września 2022 roku. Tego dnia rozeszły się drogi klubowej legendy z Wisłą Kraków. Czy jeszcze kiedyś się zejdą? Czas pokaże.
► Uczestnik mistrzostw świata w Korei Płd. i Japonii (2002)
► Mistrz Polski z Wisłą Kraków (2001, 2003, 2004, 2005, 2008, 2009)
► Wicemistrz Polski z Wisłą Kraków (2000, 2002, 2006, 2010)
► Puchar Polski z Wisłą Kraków (2002, 2003)
► Puchar Ligi z Wisłą Kraków (2001)
► Superpuchar Polski z Wisłą Kraków (2001)
► Wicemistrz Turcji z Trabzonspor Kulübü (2011)
► Superpuchar Turcji z Trabzonspor Kulübü (2010)
