Tego, że właśnie bramka zdobyta w takich okolicznościach, będzie jego ostatnią w narodowych barwach, sam Furtok z pewnością nie zakładał. Tak się jednak stało, że po pamiętnym meczu w Łodzi, jeszcze tylko trzykrotnie założył koszulkę z orłem na piersi. W sumie Polskę reprezentował w 36 oficjalnych meczach, w których strzelił 10 goli (większość z nich można zobaczyć TUTAJ). Z pewnością stać go było na jeszcze więcej, ale i tak ze swojego dorobku może być usatysfakcjonowany. To z czego może być dumny, to występ na mistrzostwach świata. Choć w Meksyku na murawie spędził tylko pół godziny (w przegranym 0:4 meczu 1/8 finału z Brazylią), mógł choć przez chwilę poczuć smak wielkiej imprezy, na którą wielu piłkarzom z jego pokolenia nie udało się nigdy pojechać.

CHŁOPAK Z KATOWIC

Tak jak Śląsk jest jego miejscem na ziemi, tak GKS Katowice z całą pewnością jest jego klubem. Nie tylko przez fakt miejsca urodzenia, ale także przez przywiązanie do barw i historii ekipy z ulicy Bukowej. To tam Furtok sportowo dorastał. Do klubu trafił jako 15-latek i w nim wkroczył do dorosłego futbolu. W pierwszym zespole zadebiutował w wieku osiemnastu lat. Już na początku przeżył spadek z I ligi, ale zmotywowało go do walki o powrót z drużyną do krajowej elity. Po dwóch latach dopiął swego, a w rywalizacji z najlepszymi potwierdzał coraz to większe umiejętności. Przez blisko dekadę rozegrał w barwach GieKSy blisko 200 spotkań, zdobywając 77 bramek. Z drużyną świętował trzecie (w 1987 roku) i drugie (w 1988) miejsce w ekstraklasie. Zdobył też Puchar Polski w 1986 roku, a sam został bohaterem finału z Górnikiem Zabrze (4:1), w którym ustrzelił hat-tricka. 

Dla kibiców jest klubową legendą. „Dziewiątka”, z którą występował w barwach GKS-u została zastrzeżona i żaden piłkarz nigdy nie będzie mógł założyć koszulki z tym numerem. Do klubu wrócił na zakończenie kariery w 1995 roku. Przez trzy lata rozegrał 40 spotkań, ośmiokrotnie wpisując się na listę strzelców.

GWIAZDA BUNDESLIGI

Zanim za naszą zachodnią granicą ktokolwiek usłyszał o Robercie Lewandowskim, gwiazdą Bundesligi był on. Co ciekawe, Jan Furtok zamienił GKS Katowice na HSV w roku, w którym najskuteczniejszy polski piłkarz w historii przyszedł na świat (1988). Jego umiejętności nie uszły uwadze działaczom z Hamburga, którzy dwa miesiące walczyli o zakontraktowanie napastnika. Podobno o jego zatrudnieniu miał przesądzić świetny występ w meczu reprezentacji Polski z NRD, w którym strzelił dwa gole. Dla 26-letniego zawodnika wyjazd za żelazną kurtynę, był jak wkroczenie do nowego świata. 

Furtok w niemieckiej piłce odnalazł się znakomicie. Z miejsca stał się kluczowym zawodnikiem drużyny. Był podstawowym graczem w czasach, gdy na ławce HSV siedzieli tacy piłkarze jak Oliver Bierhoff czy Bruno Labbadia. W Hamburgu spędził cztery i pół roku, a najlepszy w jego wykonaniu był sezon 1990/1991, kiedy z 20 golami na koncie został wicekrólem strzelców Bundesligi. O jedno trafienie wyprzedził go Roland Wohlfarth z Bayernu Monachium.

Po owocnych latach w Hamburgu, w 1993 roku Furtok przeniósł się do Eintrachtu Frankfurt. Pobyt nad Menem nie był już jednak tak udany, jak jego początki w Niemczech. Po dwóch sezonach zdecydował, że pora wracać do kraju.

Z ORŁEM NA PIERSI

Osobny rozdział to gra Jana Furtoka w drużynie narodowej. Do kadry trafił jako 22-latek i koszulkę reprezentacji zakładał przez ponad dekadę. Już po dwóch latach jego dobra gra w Katowicach zaowocowała wyjazdem z ekipą Antoniego Piechniczka do Meksyku, gdzie miał okazję debiutu w mistrzostwach świata. Z pewnością liczył na występy w kolejnych wielkich turniejach, ale w latach jego kariery na takie Polacy już nie pojechali. Mimo, że wielokrotnie nie ukrywał swojego zniecierpliwienia pytaniami o bramkę w meczu z San Marino, nie sposób nie przypomnieć tego najbardziej charakterystycznego momentu w jego reprezentacyjnej karierze.

Po zakończeniu kariery nie rozstał się z futbolem. Pracował z młodzieżą w Katowicach, był też trenerem i prezesem GKS-u. W 2010 roku dołączył do sztabu reprezentacji Polski jako dyrektor kadry, ale jego współpraca z Franciszkiem Smudą nie trwała długo. Od kilku lat specjalnie nie udziela się publicznie z powodu postępującej choroby Alzheimera. 9 marca obchodzi 62. urodziny. Wszystkiego dobrego Panie Janku!