PIŁKARZ

„Gdybym nie był piłkarzem... na pewno byłbym piłkarzem. Nie było planu B” – tak Radosław Gilewicz odpowiadał na pytania telewizji Canal+ już po zakończeniu kariery. I przyglądając się jego życiorysowi, trzeba przyznać, że plan A realizował skutecznie i z dużą konsekwencją. Urodzony w Chełmie Śląskim zawodnik seniorską grę w piłkę zaczynał w GKS-ie Tychy i Ruchu Chorzów. W polskiej lidze jednak długo miejsca nie zagrzał, a większość kariery spędził zagranicą. Zaczął w szwajcarskim Sankt Gallen, później reprezentował barwy niemieckich VfB Stuttgart (z którym zdobył Puchar Niemiec) i Karlsruher SC. Największe sukcesy osiągnął jednak w Austrii. To właśnie tam pięciokrotnie wywalczył mistrzostwo kraju jako zawodnik Tirolu Innsbruck i Austrii Wiedeń (każdy z tych klubów reprezentował przez 3 lata). W sezonie 2000/01 został królem strzelców rozgrywek. Na koncie ma również tytuł najlepszego piłkarza 2000 roku w Austrii.

Największą dumę piłkarzowi przyniosły jednak występy w reprezentacji Polski, bo jak sam przyznał, jako młody chłopak nawet nie marzył o tym, że uda mu się zagrać w koszulce z orłem na piersi. A jednak w narodowych barwach zadebiutował w 1997 roku w towarzyskim meczu ze Szwecją w Solnie. W sumie przez ponad cztery lata zaliczył 10 spotkań. Przyczynił się do awansu reprezentacji do mistrzostw świata 2002, ale ostatni mecz w kadrze (wyjazdowy z Białorusią jeszcze w eliminacjach) rozegrał blisko rok przed turniejem finałowym w Korei Południowej i Japonii. Być może jego reprezentacyjny bilans byłby bardziej okazały, gdyby nie zawodziła go skuteczność, ponieważ bramki dla drużyny narodowej się nie doczekał. Najbliżej był chyba w eliminacjach Euro 2000, kiedy mógł dać biało-czerwonym wygraną w prestiżowym meczu z Anglią w Warszawie.

KOMENTATOR

Gilewicz wielokrotnie pokazał, że na futbolu jego świat się nie kończy. Jeszcze podczas kariery angażował się m.in. w działalność charytatywną. Tak było chociażby w 2005 roku, kiedy na jego zaproszenie piłkarze zmierzyli się w Tychach z przedstawicielami władz miasta. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że rywalizacja zamiast na murawie odbyła się na... lodowisku.

Na koniec kariery napastnik jeszcze raz przypomniał się kibicom na ligowych boiskach w Polsce, kiedy przywdział barwy warszawskiej Polonii. Jego związki z krajowym futbolem nie zostały jednak zerwane po zawieszeniu korków na kołku. Szybko bowiem odnalazł się w nowej roli eksperta i komentatora telewizyjnego. Jego praca szybko zyskała uznanie nie tylko pracodawców, ale także widzów. 

ASYSTENT SELEKCJONERA

Futbol z wysokości trybun czy stanowisk komentatorskich to jednak nie to samo co z poziomu murawy. Przekonał się o tym z pewnością każdy, kto próbował po zakończeniu profesjonalnej kariery piłkarza odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Tęsknota za emocjami i atmosferą szatni często sprawia, że byli zawodnicy próbują wrócić do rywalizacji w nowej dla siebie roli. Dla Gilewicza ten moment nastąpił w lipcu 2018 roku i wiązał się z wyborem Jerzego Brzęczka na selekcjonera reprezentacji Polski. Obaj panowie znali się i szanowali jeszcze z czasów wspólnej gry w kadrze i w Austrii, ale co ciekawe, to nie tylko zbieżność charakterów sprawiła, że dołączył on do sztabu.

Efekty takiego krytycznego spojrzenia szybko dały oczekiwane rezultaty. Kadra pod wodzą Jerzego Brzęczka wywalczyła awans do mistrzostw Europy, w czym udział miał oczywiście również Gilewicz. Po dymisji selekcjonera, z kadrą pożegnał się także „Rado”. Długo jednak nie narzekał na bezrobocie. Wrócił do roli eksperta i komentatora telewizyjnego. I znowu dzieli się z kibicami swoją wiedzą i doświadczeniem dotyczącymi europejskiego futbolu.