Cionek nie jest pierwszym reprezentantem Polski urodzonym w Ameryce Południowej. Pochodzący z Kurytyby obrońca poszedł w ślady Rogera Guerreiro, który jednak przed przyjazdem do Warszawy i występami w Legii, nie miał z naszym krajem wiele wspólnego. Przebojowego pomocnika w kadrze na Euro 2008 widział Leo Beenhakker, a starania PZPN sprawiły, że Prezydent Lech Kaczyński przyznał mu polski paszport. Cionek pojawił się nad Wisłą także w dojrzałym jak na piłkarza wieku (miał 22 lata), ale przyjechał do naszego kraju nie tylko ze względu na poszukiwanie nowego miejsca zatrudnienia.

POLSKIE KORZENIE

Dla Cionka przyjazd do Polski był w pewnym sensie podróżą sentymentalną. Zawodnik zaczynał przygodę z futbolem w niższych ligach w Brazylii. Po kilku latach w Ameryce Południowej (z przerwą na krótki pobyt w trzecioligowym portugalskim GD Bragança), w 2008 roku zdecydował się na dłuższy wyjazd do Europy. Najpierw szukał szczęścia we włoskich Chievo Werona i Atalancie Bergamo, gdzie jednak nie udało mu się dostać angażu. Z tego powodu swoich sił postanowił spróbować bardziej na północy kontynentu. 

Ostatecznie utalentowany obrońca trafił na Podlasie. Mówiło się, że trenerowi Jagiellonii Michałowi Probierzowi miał go polecić… sam Zbigniew Boniek. Szkoleniowiec postanowił dać szansę Brazylijczykowi i po kilku treningach zdecydował o pozostawieniu go w drużynie. Początki nie były łatwe, ponieważ Cionek musiał dość długo czekać na pozwolenie na pracę. Ostatecznie we wrześniu 2008 roku zadebiutował w nowej drużynie. Szybko wyrobił sobie renomę i  wywalczył miejsce w składzie „Jagi”. Słynął z nieustępliwości i ostrej gry. Dla wielu zbyt ostrej.

Fakt faktem, że Cionek był regularnie upominany przez arbitrów, a o jego nieustępliwej grze przekonał się m.in. Andrzej Niedzielan. W meczu Ruchu z Jagiellonią w 2010 roku napastnik Niebieskich grał w specjalnej masce na twarzy, chroniącej kość jarzmową po złamaniu. Po kontakcie z łokciem przeciwnika kontuzję trzeba było leczyć od początku. Były reprezentant Polski nie przebierał w słowach i publicznie nazwał Cionka bandytą. 

OBYWATEL THIAGO

W Jagiellonii Cionek przez cztery lata rozegrał blisko 100 spotkań. W tym czasie sięgnął z klubem z Podlasia po Puchar i Superpuchar Polski. Mimo zarzutów o ostrą grę, jego rola w zespole była nie do przecenienia. Był też powszechnie lubiany, bo jego wizerunek na murawie nijak się miał do tego, jaki prezentował poza boiskiem. Zawsze uśmiechnięty, sympatyczny, otwarty. Szacunek wśród kolegów z szatni wzbudzała też jego pracowitość. Miał świadomość swoich niedoskonałości (Tomasz Frankowski wspominając początki Brazylijczyka w klubie stwierdził, że lewa noga służyła mu tylko do wsiadania do tramwaju). Dlatego z uporem pracował nad doskonaleniem techniki i z miesiąca na miesiąc robił wyraźne postępy. Właśnie wtedy pojawił się pomysł złożenia wniosku o przyznanie polskiego obywatelstwa. Cionka upoważniało do tego pochodzenie (jego pradziadkowie Franciszek Cionek i Agata Sokólska wyemigrowali z kraju przed I Wojną Światową), a jak sam podkreślał jego marzeniem były występy w reprezentacji Polski. Choć miał świadomość, że sam fakt posiadania paszportu to tylko mały krok do drużyny narodowej. Oficjalnie mógł być brany pod uwagę przez selekcjonera od 3 października 2011 roku.

TRZECIA OJCZYZNA

Rzeczywiście, przekonania zawodnika znalazły odzwierciedlenie w rzeczywistości. Żeby dostać powołanie do kadry Cionek… musiał wyjechać z Polski. Po czterech latach spędzonych w Białymstoku, pojechał tam, gdzie skierował swoje pierwsze kroki szukając zatrudnienia w Europie – do Włoch. Od ponad dekady reprezentuje barwy tamtejszych klubów. 

Mimo, że o powołaniu obrońcy do reprezentacji Polski już przed Euro 2012 myślał Franciszek Smuda, szansę debiutu Cionek dostał dopiero od Adama Nawałki. W koszulce z orłem na piersi mogliśmy go zobaczyć pierwszy raz w meczu z Niemcami w Hamburgu 13 maja 2014 roku. Rozegrał wówczas 76 minut i biorąc pod uwagę bezbramkowy remis z faworyzowanym rywalem, ze swojego występu mógł być zadowolony. Choć pierwszych sześć gier w kadrze zaliczył wyłącznie w meczach towarzyskich, znalazł się w 23-osobowym składzie na mistrzostwa Europy we Francji. Co ciekawe powołanie wpłynęło również na jego życie osobiste, bo Cionek w czerwcu 2016 roku planował… wziąć ślub! Uroczystość trzeba było jednak nieco odłożyć.

Nad Sekwaną ekipa pod wodzą Adama Nawałki była jedną z rewelacji turnieju. Polacy doszli do ćwierćfinału, przegrywając dopiero po serii rzutów karnych z późniejszymi mistrzami Europy Portugalczykami. Udział w tym sukcesie miał także Cionek, który był co prawda rezerwowym, ale rozegrał 90 minut w kończącym zmagania grupowe meczu z Ukrainą (1:0).

Po mistrzostwach Europy Cionek na dobre „zadomowił się” w reprezentacji. Choć nie był podstawowym piłkarzem, regularnie otrzymywał powołania od selekcjonera. Zaliczał kolejne występy w spotkaniach towarzyskich i meczach o punkty. A co najważniejsze, znalazł się w kadrze na kolejną wielką imprezę – mistrzostwa świata w 2018 roku. Pierwszy mecz Polaków w Rosji – z Senegalem – rozpoczął w wyjściowym składzie i zapisał się w historii naszego futbolu. Choć zapewne nie to było jego celem... Został bowiem pierwszym polskim piłkarzem, który na mundialu pokonał... własnego bramkarza.

Obwinianie wyłącznie Cionka za porażkę biało-czerwonych z ekipą z Afryki byłoby jednak nadużyciem. Fakty są jednak takie, że ten mecz Polakom (zresztą jak cały turniej) zupełnie nie wyszedł, a Cionka w kolejnych spotkaniach (z Kolumbią i Japonią) już nie zobaczyliśmy.

NA FINISZU

W dniu 38. urodzin Thiago Cionek jest już u progu definitywnego rozstania z futbolem w roli zawodnika. Po mistrzostwach świata w reprezentacji zobaczyliśmy go już tylko raz. W listopadzie 2018 roku Jerzy Brzęczek dał mu szansę występu w wyjazdowym meczu Ligi Narodów z Portugalią (1:1).

Kolejnych powołań do kadry Cionek już nie dostał, a od tego czasu koncentrował się już na występach w klubach we Włoszech. Najpierw w Regginie, do której dołączył przed sezonem 2020/2021, a od początku obecnych rozgrywek już na poziomie Serie C, reprezentując barwy walczącego o awans na drugi poziom rozgrywkowy US Avellino.