Zanim trafił do Wrocławia, doświadczenie zdobywał na Opolszczyźnie. Jego pierwszym klubem była Małapanew Ozimiek, klub z miejscowości położonej nieopodal rodzinnej Suchodni. W czwartoligowych zmaganiach reprezentował również barwy KS Krasiejów, żeby w 2007 roku trafić do Kluczborka. Gra w trzecioligowym MKS-ie nie była z pewnością spełnieniem jego marzeń i nie zaspokajała ambicji, ale jak się okazało trzyletni pobyt w tym klubie pozwolił mu wypłynąć na znacznie głębsze wody.

Z III LIGI DO EKSTRAKLASY

Z MKS-em Sobota notował kolejne awanse. Sezon po sezonie klub wspiął się na drugi poziom rozgrywkowy, a w każdym pomocnik odgrywał kluczową rolę. Był nie tylko podstawowym zawodnikiem drugiej linii, napędzającym akcje ofensywne, ale także sam często trafiał do siatki. Kiedy latem 2010 roku tygodnik „Piłka Nożna” przyznał mu tytuł „odkrycia” i umieścił w najlepszej jedenastce pierwszoligowych rozgrywek, stało się jasne, że nadchodzi czas kolejnych wyzwań. Sprowadzeniem zawodnika było zainteresowanych kilka klubów ekstraklasy, z których najbardziej zdeterminowanym okazał się wrocławski Śląsk.

Wybór Dolnego Śląska (nie tylko z powodu bliskości rodzinnej Opolszczyzny) okazał się strzałem w dziesiątkę. Bo Śląsk wkraczał właśnie w jeden z najlepszych okresów w historii klubu. Pod wodzą doświadczonego trenera Oresta Lenczyka wrocławianie włączyli się do walki o najwyższe cele. Sezon 2010/2011 zakończyli na drugim stopniu podium, ustępując tylko Wiśle Kraków, a wyprzedzając m.in. warszawską Legię. Sam Sobota miał w tym spory udział. Wystąpił w 29 meczach ligowych, w których dwa razy wpisał się na listę strzelców. Jego wysoka dyspozycja została zauważona również przez selekcjonera Stefana Majewskiego, który powoływał pomocnika do reprezentacji Polski do lat 23.

DROGA DO SUKCESÓW

Wszystko co najlepsze miało jednak dopiero nadejść. Sezon 2011/2012 okazał się wyjątkowy nie tylko dla Śląska, ale również dla samego zawodnika. Mistrzostwo Polski i Superpuchar to trofea, z którym wrocławianie zakończyli zmagania.

Sobota został także zauważony przez Franciszka Smudę, przygotowującego drużynę narodową do Euro w Polsce i na Ukrainie. Selekcjoner dał mu szansę podczas grudniowego zgrupowania w Turcji. Sobota zadebiutował w starciu z Bośnią i Hercegowiną, w którym został bohaterem jako strzelec jedynego gola.

Udany debiut nie sprawił jednak, że Sobota zagrzał w kadrze miejsce na dłużej. Na mistrzostwach Europy ostatecznie nie zagrał, a na drugi występ musiał czekać blisko rok. Od Waldemara Fornalika powołania otrzymywał regularnie. W sumie, również za kadencji Adama Nawałki, wystąpił w koszulce z orłem na piersi 17 razy. Zdobył cztery bramki, ale tylko jedną w spotkaniu o punkty. W eliminacjach mundialu w Brazylii, w wygranym 5:1 wyjazdowym meczu z San Marino.

WROCŁAW, BRUGIA, HAMBURG, WROCŁAW

Później występy Waldemara Soboty mogliśmy analizować już tylko przez pryzmat kariery klubowej. A w niej naprawdę sporo się działo. Sukcesy ze Śląskiem, a co za tym idzie występy w europejskich pucharach sprawiły, że zawodnikiem zaczęły interesować się kluby z silniejszych lig. I można powiedzieć, że na umowę z nowym pracodawcą Sobota zapracował dając mu się we znaki. W 3. rundzie kwalifikacji do Ligi Europy sezonu 2013/2014 wrocławianie grali z belgijskim Club Brugge. U siebie wygrali 1:0, żeby na wyjeździe zremisować po emocjonującym meczu 3:3. Meczu, w którym pierwszoplanową postacią był właśnie Sobota.

W Beneluksie spędził niespełna dwa sezony, ale tylko w pierwszym był podstawowym graczem. W połowie drugiego klub zdecydował się na jego wypożyczenie do niemieckiego FC St. Pauli, z którym później Sobota związał się na stałe. W Hamburgu, jak sam podkreślał, czuł się bardzo dobrze. To sprawiło, że występował tam przez pięć lat. Na zapleczu Bundesligi był wyróżniającym się zawodnikiem, ale nie udało mu się awansować do niemieckiej ekstraklasy. Początkowo na swojej nominalnej pozycji, z czasem powierzano mu więcej zadań defensywnych. W barwach niemieckiego klubu grałby pewnie dłużej, ale plany pokrzyżowała… pandemia.

Priorytetem zawodnika było znalezienie pracodawcy za granicą. Był bliski podpisania umowy z jednym z klubów z Holandii, ale ostatecznie wrócił nad Wisłę. W ekstraklasie również miał kilka ofert, ale po zastanowieniu zdecydował się na powrót do Wrocławia.

Z całą pewnością tego powrotu nie żałuje. Nie tylko dlatego, że w Śląsku znów miał status gwiazdy. Swoją grą ponownie przyczynił się do osiągnięcia sukcesu przez drużynę. Zespół, który w trakcie sezonu 2020/2021 przejął Jacek Magiera, ostatecznie zakończył zmagania na 4. miejscu i zakwalifikował się do europejskich pucharów. Wrocławianom nie udało się jednak awansować do fazy grupowej nowych rozgrywek – Ligi Konferencji Europy (po wyeliminowaniu estońskiego Paide Linnameeskond i Araratu Erywań z Armenii, lepszy w dwumeczu okazał się izraelski Hapoel Beer Szewa). Kolejny sezon PKO BP Ekstraklasy to już zdecydowanie słabsza dyspozycja Wojskowych, którzy dopiero w przedostatniej kolejce zapewnili sobie ligowy byt. To właśnie po zakończeniu rozgrywek dobiegła również końca przygoda Waldemara Soboty ze Śląskiem… i profesjonalnym futbolem. Ze sportu jednak nie zrezygnował. Grę na zielonej murawie zamienił jednak na tę w hali i w listopadzie 2022 roku związał się z futsalowym Dremanem Opole Komprachcice. Jego dobra postawa na parkietach została dostrzeżona przez selekcjonera Błażeja Korczyńskiego.

Sobota zadebiutował w kadrze dokładnie 12 kwietnia 2024 roku, w barażowym meczu o awans do mistrzostw świata z Chorwacją, przegranym Koszalinie 2:3. I mimo, że Polacy ostatecznie nie wywalczyli biletów na mundial (rewanż w Zagrzebiu zakończył się wynikiem 2:2), sam zawodnik przeszedł do historii futbolu nad Wisłą, jako pierwszy, który reprezentował nasz kraj zarówno w „klasycznej”, jak i halowej odmianie tej dyscypliny.