Gdy wspominamy Krzysztofa Pawlaka, od razu przychodzi nam do głowy – trener ze stuprocentową skutecznością. To w końcu jedyny w historii selekcjoner reprezentacji Polski, który może poszczycić się wyłącznie sukcesami. Z kronikarskiego obowiązku należy przypomnieć, że ta wygrana była jedna – z Gruzją (4:1) w eliminacjach MŚ 1998. Pawlak poprowadził kadrę tylko w tym spotkaniu, jako tymczasowy trener, po rezygnacji Antoniego Piechniczka. Starsi kibice – zwłaszcza fani poznańskiego Lecha – pamiętają go jednak głównie z boiska. Przez siedem lat dowodził obroną Kolejorza. I tylko jako zawodnik tego klubu występował w reprezentacji.
Szansę debiutu otrzymał od… Piechniczka. Po raz pierwszy defensor Lecha przywdział reprezentacyjny trykot 7 września 1983 roku podczas towarzyskiej potyczki z Rumunią (2:2), która została rozegrana w Krakowie na stadionie Wisły. W spotkaniu tym wystąpili jeszcze m.in. Józef Młynarczyk, Waldemar Prusik, Kazimierz Buda i Andrzej Iwan. „Goguś” – jak mówiono o Pawlaku w Kolejorzu – wszedł na boisko po przerwie.
W biało-czerwonych barwach zaliczył łącznie 31 występów – i tylko raz trafił do siatki rywali. Było to w jego drugim występie w kadrze – w towarzyskim meczu z Indiami (2:1) 11 stycznia 1984 roku. Najważniejszym turniejem w reprezentacyjnej karierze Pawlaka były mistrzostwa świata w Meksyku w 1986 roku, podczas których dwukrotnie wybiegał na boisko – przeciwko Portugalii (1:0) oraz Anglii (0:3). Co ciekawe, był pierwszym graczem Lecha, który zagrał na imprezie tej rangi.
Po mundialu i pożegnaniu z kadrą Piechniczka rozegrał jeszcze siedem spotkań w drużynie narodowej. Ostatnim była konfrontacja z Węgrami (3:5) w eliminacjach mistrzostw Europy 1988, do której doszło 17 maja 1987 roku na Népstadionie w Budapeszcie. W składzie Polaków pojawili się m.in. Józef Wandzik, Waldemar Matysik, Jan Urban i Dariusz Marciniak.
Rok 1986 był ważny dla Pawlaka jeszcze z innego powodu. Ukończył wówczas poznański AWF i uzyskał uprawnienia trenerskie. Tą drogą podążył po zawieszeniu butów na kołku. Przygoda z tym fachem rozpoczęła się w Warcie Poznań w 1993 roku. Tam pracował jako grający asystent trenera. W kolejnym roku – już samodzielnie – poprowadził Sokoła Pniewy. Najważniejszym rozdziałem w karierze szkoleniowca była praca z reprezentacją Polski – najpierw jako II trener, a potem – we wspomnianym meczu z Gruzją – jako tymczasowy selekcjoner.
To był swego rodzaju zbieg okoliczności. Reprezentacja przebywała na zgrupowaniu w Bełchatowie przed meczem z Rosją. Prowadziłem wtedy tamtejszy GKS, a że byłem kiedyś zawodnikiem trenera Piechniczka, to spotkaliśmy się przy kawie na sympatycznej rozmowie. Trener Piechniczek kompletował akurat sztab szkoleniowy i zaproponował mi współpracę.
Kariera trenerska Pawlaka nie potoczyła się tak, jakby tego sobie życzył. Po rozstaniu z kadrą prowadził krótko poznańskiego Lecha. Po zwolnieniu z klubu z Bułgarskiej trenował już tylko mało znaczące drużyny.
W pewnym momencie poświęcił się całkiem innemu fachowi. Zatrudnił się jako pracownik fizyczny – sprzedawca, kierowca, magazynier. Sprzedawał również sztuczne kwiaty na Gildii Rolno-Ogrodniczej na Franowie. W wolnych chwilach trenował seniorów w A-klasowym zespole Clescevia Kleszczewo, by – jak to ujął w rozmowie z Onetem – „nie zapomnieć, jak używa się gwizdka i jak przygotowuje się do zajęć”.
► Uczestnik mistrzostw świata w Meksyku (1986)
► Mistrz Polski z Lechem Poznań (1983, 1984)
► Puchar Polski z Lechem Poznań (1982, 1984, 1988)
