Na świat przyszedł w Gdańsku i w Lechii rozpoczynał karierę bramkarską. Jednak kibice w Polsce kojarzą go głównie z występów w Legii, której kibicem był od najmłodszych lat. Fani tego klubu darzyli go dużą sympatią, a „Szamo” w trakcie gry w stolicy zrobił sobie nawet dość nietypową fryzurę – z wyciętą legijną „eLką” z tyłu głowy. Grzegorz Szamotulski nigdy nie bał się głośno wyrażać swego zdania. Być może ta cecha spowodowała, że nie zrobił takiej kariery, jaką mu wróżono. On sam stwierdził w wywiadzie dla „Magazynu Futbol”, że był mistrzem złych wyborów, i to one spowodowały, że jego losy potoczyły się tak, a nie inaczej. Jest jednak coś, z czego Szamotulski jest bardzo dumny – z gry w bluzie z orzełkiem na piersi.
Wśród polskich trenerów szczególne miejsce w karierze „Szamo” zajmuje Mirosław Jabłoński. To pod wodzą tego szkoleniowca miał okazję grać w reprezentacji Polski do lat 18, to on też wyciągnął do niego rękę w Lechii, a potem prowadził w Polonii Warszawa, Legii oraz Amice Wronki. Jednak tym, który dał mu okazję do debiutu w seniorskiej kadrze był Antoni Piechniczek. Premierowy występ Szamotulskiego odbył się 27 sierpnia 1996 roku w towarzyskim meczu z Cyprem (2:2) na stadionie GKS-u Bełchatów. Wśród wybrańców selekcjonera na to spotkanie znaleźli się jeszcze m.in. Kazimierz Węgrzyn, Marcin Mięciel, Dariusz Rzeźniczek czy Jacek Berensztajn.
„Szamo” wystąpił w polskiej bramce 13 razy. Czy była to pechowa 13-ka? Sam zainteresowany uważa inaczej, o czym wspominał w rozmowie z portalem legia.net.
13 występów w reprezentacji, które zaliczyłem, to mega dużo. Przecież tam byli tacy zawodnicy, jak Matysek, Dudek, Sidorczuk. Rywalizacja o miejsce w składzie była ogromna! A ja byłem w dodatku z polskiej ligi, podczas gdy Dudek grał w Feyenoordzie a potem w Liverpoolu, Matysek w Bundeslidze... Zawsze mogłem zaliczyć więcej występów, ale też i mniej. Krzywdy nie ma.
W kadrze Szamotulski zanotował 8 zwycięstw, 3 remisy i 2 porażki. Dwukrotnie miał okazję powalczyć o punkty eliminacji mistrzostw świata 1998 – z Mołdawią (2:1) i Gruzją (4:1). Reszta meczów z jego udziałem miała charakter towarzyski.
Po raz ostatni reprezentacyjny trykot „Szamo” przywdział 14 grudnia 2003 roku. Selekcjoner Paweł Janas wystawił go w pierwszej jedenastce na spotkanie z Litwą (3:1), które odbyło się na stadionie w Ta’Qali na Malcie. W polskim zespole zobaczyliśmy tego dnia jeszcze m.in.: Jacka Kowalczyka, Sebastiana Milę, Marcina Radzewicza, Piotra Piechniaka czy Adriana Sikorę.
Szamotulski podczas kariery przegapił życiową szansę. Kto wie, jak potoczyłyby się jego losy, gdyby w wieku 21 lat przyjął ofertę z... AC Milan. Rossoneri wypatrzyli Polaka podczas meczów Legii w Pucharze UEFA z Vicenzą. „Szamo” miał przenieść się na San Siro, by następnie zostać wypożyczonym do Venezii. Bramkarzowi Wojskowych nie spodobała się jednak wysokość pensji zaproponowanej przez Włochów i rozmowy zostały zerwane.
Dzwonią do mnie z Legii, mówią: „Przyjeżdżaj, Milan na Łazienkowskiej”. Wchodzę, siedzi czterech panów. Usiadłem i pytam prezesa Marka Pietruszkę wprost: „Ile dla mnie?” On na to, że 180 tysięcy dolarów rocznie. No to wstałem, podałem każdemu z osobna rękę, powiedziałem „Ciao” i wyszedłem. Tamci byli zszokowani, mówili, że nikt nigdy ich tak nie potraktował. Ale ja byłem wtedy głupi! Kiedy teraz o tym myślę, to z jednej strony sam nie dowierzam, z drugiej się nawet uśmiecham. Bo kto o zdrowych zmysłach odrzuciłby propozycję z takiego klubu? Ale ja wtedy nie byłem człowiekiem o zdrowych zmysłach. Sądziłem, że jak nie Milan, to Barcelona, wszystko jedno. Że świat podbiję.
Szamotulski świata może nie podbił, ale kilka krajów w karierze zwiedził. Oprócz klubów w Polsce, miał okazję reprezentować barwy drużyn z Grecji, Austrii, Anglii, Izraela, Szkocji i Słowacji.
W 2011 roku rozpoczął pracę w roli trenera bramkarzy w Koronie Kielce (łączył tę funkcję ze sporadycznymi występami na boisku). Później szkolił golkiperów m.in. w Pogoni Grodzisk Mazowiecki, Legii Warszawa (akademia, a następnie rezerwy i pierwszy zespół) i Zagłębiu Lubin. Oprócz tego Szamotulski założył akademię bramkarską o wdzięcznej nazwie – „Szamoobrona”.
► Wicemistrz Polski z Legią Warszawa (1997)
► Superpuchar Polski z Legią Warszawa (1997)
► 3. miejsce z Amiką Wronki (2002, 2004)
